๓๒ ♦ มุ่งมั่นหมายประสบผล ♦ ............... ยามค่ำมืด ทั้งสองหวนกลับที่พัก ซิเล้งเริ่มมีท่วงทีหมกมุ่นเคร่งขรึม เวลาผ่านไปอีกสี่วันเต็มๆโดยปราศจากข่าวคราวใดๆ รุ่งเช้าวันที่ห้า ทั้งสองไปยังแก่งนางแอ่นนอกตัวเมือง พอหยิบหินฝนหมึกลงมา ฉี้อิงพลันร้องโพล่งว่า “ท่านดู เส้นผมนั้นหายสาบสูญไปแล้ว!” ซิเล้งบังเกิดความกระตือรือร้นขึ้นมา กล่าวว่า “รีบดูว่าลี้ซานึ้งทิ้งวาจาใดให้” พอเปิดออก แผ่นกระดาษในหินฝนหมึกยังเป็นเฉกเช่นเดิม หากแม้นซิเล้งมิลงมือเสียก่อน ย่อมมิทราบว่ามีผู้คนเปิดหินฝนหมึกแล้ว ซิเล้งมีสีหน้าเคร่งเครียดกล่าวว่า “ลี้ซานึ้งย่อมต้องมีอุปสรรคบางประการ จึงไม่ติดต่อกับพวกเรา เท่าที่ข้าพเจ้ากับปึงเซียะคาดคะเน มันคงกำลังช่วงชิงเวลา แต่จุดประสงค์ของมันเป็นฉันใด ยากที่จะเข้าใจได้” ฉี้อิงก็สำนึกได้ เหตุการณ์นับว่าผิดคาดหมาย จึงกล่าว “ท่านตกลงใจจะให้เวลามันอีกบ้างหรือไม่?” “เกรงว่ามิได้แล้ว เรื่องราวสำคัญใหญ่หลวง หากแม้นถูกมันก่อกวนจนเหตุกาณ์ล้มเหลว นั่นเสียดายยิ่ง...

◊ งานนอกเวลากับคุณป้ามหาภัย ◊ ........... “แน่ใจหรือคะว่าจะไม่ขึ้นไปด้วยกัน” “แน่ใจครับ” ชายหนุ่มในเครื่องแบบผู้พิทักษ์สันติราษฎร์พยักหน้า “บอกตามตรงว่าผมไม่ค่อยชอบสอบปากคำผู้ต้องสงสัยที่มีอายุมากๆ โดยเฉพาะผู้หญิง” “เพราะเธอจะทำให้ผู้กองนึกถึงคุณแม่หรือคุณยายอย่างนั้นหรือ” “อาชีพตำรวจทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาให้กับทั้งสองท่าน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเวลาสำหรับพวกท่านนับถอยหลังลงไปทุกที” “ท่านอายุเท่าไหร่แล้วคะ” ธณิศรยิ้มเล็กน้อย “แม่ผมจะครบ 70 เดือนหน้า ส่วนคุณยาย 92 แล้ว” “อายุยืนทั้งคู่เลย คงจะยังแข็งแรงอยู่นะคะ” “แข็งแรงยังไงก็คงไม่เท่าคุณป้าอายุ 73 ที่ต้องผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมตกตึกที่เราได้รับคำสั่งให้มาคลี่คลาย” “จะว่าไปฉันชอบนะคะที่เรามีงานนอกเวลา ระหว่างที่หน่วยพิทักษ์ประชายังไม่มีภารกิจ” แวววาวเป็นฝ่ายยิ้มบ้างขณะที่ก้มลงสำรวจเครื่องแบบของตนเองเป็นครั้งสุดท้าย “อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ได้ออกจากที่ตั้งปกติได้ใช้สมองและมีงานทำ ดีกว่าการอยู่เฉยๆ” “ถ้ามีอะไรฉุกเฉินจำเป็นจะต้องใช้ผู้ช่วยรีบส่งข่าวมาเลยนะครับ ผมจะได้ตามขึ้นไปสมทบ” “ขอบคุณค่ะ” นายตำรวจสาวพยักหน้า “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันมั่นใจว่าเอาอยู่การสอบปากคำคุณป้าคนโสด คงไม่มีอะไรซับซ้อนมากนักหรอกค่ะ” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่แวววาวบอกกับธณิศรก่อนที่หล่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในคอนโดมิเนียมสูง 30 ชั้นซึ่งเพิ่งเกิดคดีการเสียชีวิตปริศนาของผู้ชายคนหนึ่ง จังหวะที่นายตำรวจสาวเพื่อนร่วมทีมก้าวเข้าไปในอาคารสูง ธณิศรก็แหงนหน้าขึ้นมองคอนโดหรูที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึง 20 เมตร อย่างพินิจพิจารณา แล้วแว่บหนึ่งที่ความคิดอะไรบางอย่างแล่นเข้าสู่สมอง...

ไอ้ขอด (ตอนจบ) ........ จนกระทั่งคืนหนึ่ง ที่นนท์ได้รับมอบหมายให้ติดตามนายไปที่บ้านของคู่อริ เพื่อตามเงินจำนวน 20 ล้าน ที่ตกลงส่งมอบกัน แล้วหายสาบสูญไป นนท์และทีมอีก 4-5 คน เตรียมประจำการ คนขับรถ ต้นทาง  และผู้ติดตาม นายสั่งให้พวกนนท์จับคนในบ้านนั้นมัดมือไว้ด้านหลังแล้วมานั่งรวมกันที่โถงข้างล่าง นายพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้คู่อริยอมมอบเงินจำนวน 20 ล้านคืนมาตามที่ตกลงกันไว้ ทว่าเจ้านั่นยืนยันเสียงแข็งไม่ยอมคืนเงินให้ ซ้ำมีสิ่งที่ยั่วยุให้นายโกรธมากขึ้นไปอีก นั่นคือเห็นได้ชัดว่าทุกคนในบ้านหลังนี้ แต่งตัวและเตรียมข้าวของลงกระเป๋าเดินทางเรียงรายเรียบร้อย คงมีเจตนาเดินทางหนี หากมาช้ากว่านี้อีกเพียงนิดเดียว เงินของนายคงถูกหอบหายสูญไปแล้ว นายให้นนท์จับตัวแม่ของมันลุกขึ้นมา...