แท็ก: น.นพรัตน์

๖๗ ♦ อาณาจักรอัคคีใหญ่ ♦ ...............   ซิเล้งกล่าวถามว่า “นั่นเป็นเพราะเหตุใด?” ฉื่อเซียวอุง กล่าวว่า “เพราะแน่นักว่าบางครั้ง ฝ่ายเราจะแพร่งพรายวาจาที่มุ่งร้ายต่อฝ่ายตรงข้าม เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะถูกสหายสนิทใส่ร้ายชักนำเภทภัยมา” “ข้าพเจ้าเข้าใจแล้ว สมมุติว่าท่ามกล่างกลิ่นหอมประหลาดของซาเอี้ยผู้นั้น มันหากถามปัญหาที่เกี่ยวกับผู้สนิทสนมที่สุดของท่าน ยามนั้นท่านมีสติมิแจ่มชัด ก็จะบอกตามความสัตย์ บางครั้งสหายท่านอาจเพียงกล่าววาจาแสดงความไม่พอใจ แต่นั่นก็จะชักนำเภทภัยต่อตัวเองใช่หรือไม่?” ฉื่อเซียวอุง กล่าวว่า “ถูกต้อง ดังนั้นขณะนี้พอเชื่อท่านได้ ก็รู้สึกปลาบปลื้มปีติอย่างสุดแสน” ประกายตากวาดมองไปยังเบื้องหน้า กล่าวอีกว่า “ทางด้านที่มีเปลวอัคคีลุกช่วงโชติจรดท้องฟ้านั้น ก็คือใจกลางของแดนอัคคีใหญ่ บ่าวทาสหลายร้อยคนผลัดเปลี่ยนกันทำงานอยู่ ที่นั่น” ซิเล้งกวาดสายตาไป แลเห็นที่อยู่ห่างไปหลายลี้ ประกายอัคคีได้ลุกฮือโหมจนท้องฟ้ายามราตรีแถบหนึ่งกลับกลายเป็นสีแดงฉาน คนในยามนี้ยังมิอาจแลเห็นสภาพที่แท้จริงของแดนอัคคีใหญ่ แต่เปลวเพลิงสีแดงช่วงโชตินั้น ทำให้ตนบังเกิดความรู้สึกที่หวั่นไหว ได้ยินฉื่อเซียวอุงกล่าวว่า “พวกเราทางที่ดี รอจนฟ้าสางสว่างแล้วค่อยเข้าไป” ซิเล้งกล่าวว่า “แล้วแต่ท่านเถอะ...

๔๕ ♦ พฤติการณ์อันพิสดาร ♦ ............... ในยามสนธยา ทั้งหมดก็เร่งรุดเข้ามาในตัวเมืองแห่งหนึ่ง หยุดรถม้ารับประทานอาหาร โค้วเพ้งมิเหินห่างจากซิเล้งแม้แต่น้อย มันฉกฉวยโอกาสกล่าวถามซิเล้งว่า “ฉี้โกวโกวจะกังวลใจหรือไม่?” ซิเล้งกล่าวอย่างอ่อนระโหยว่า “ย่อมต้องกังวล” “ผู้หลานรู้สึกว่า ผู้แซ่อุ้ยคนนี้หาใช่ถึงกับเป็นคนเลวร้ายไม่” ซิเล้งผงกศีรษะอย่างเงียบงัน โค้วเพ้งกล่าวอีกว่า “แต่พวกเราไหนเลยจะทำให้โกวโกวมุ่งวิตก ดังนั้นผู้หลานจะคอยฉวยโอกาสที่พวกมันมิทันระมัดระวังหลบหนีไปกับเจกเจ่ก” ซิเล้งกล่าวอย่างหมกมุ่นว่า “เกรงว่ามิง่ายดายนัก...” “ข้าพเจ้าทราบว่าเจกเจ่กมีร่างกายอ่อนแอ แต่ข้าพเจ้าจะแบกท่านไป โดยที่สามารถเดินเหินอย่างรวดเร็ว” กล่าวถึงตอนนี้ อุ้ยเอี้ยงได้หวนกลับมา โค้วเพ้งจึงจำต้องหุบปากลง อุ้ยเอี้ยงกล่าวขึ้นว่า “โค้วเพ้ง เจ้านำพาซิเล้งออกจากตัวเมือง ในที่นั้นเรามีรถม้าอีกคันหนึ่ง ค่ำคืนนี้ต้องเร่งรุดโดยมิหยุดยั้ง เพื่อมิให้ถูกพวกฉี้อิงไลล่าตามทัน” มันแค่นหัวร่ออย่างเย็นชากล่าวอีกว่า “พวกมันทางที่ประเสริฐอย่าได้ติดตามมาถึง มาตรมิเช่นนั้นผู้ประสบเคราะห์กรรมยังคงเป็นนางเอง” โค้วเพ้งสะท้านใจวาบ ร้องโพล่งว่า “ท่านคิดจะจัดการกับนางอย่างไร สังหารนางหรอกหรือ?” “เราผู้แซ่อุ้ยมีความข่มกลั้นอย่างจำกัด หากแม้นนางไล่ล่ามาถึงเราก็จะปลิดชีวิตของนาง!” ในเวลาต่อมา โค้วเพ้งได้ปฏิบัติตามวาจา เดินเหินร่วมกับซิเล้งออกไปนอกตัวเมือง พอใกล้จะพ้นเขตเมือง โค้วเพ้งก็กล่าวว่า “บัดนี้พวกมันไม่เห็นพวกเราแล้ว...

๔๒ ♦ บุรุษประหลาด ♦ ............... ปึงเซียะดาหน้าออกไป ประสานมือคารวะ กล่าวว่า             “ทุกท่านขวางทางเอาไว้ มิทราบว่ามีคำแนะนำประการใด?”             หนึ่งในสามชายชรา สะอึกกายออกมาหนึ่งก้าวประสานมือขึ้นกล่าวว่า “ท่านคงเป็นผู้ทรงฝีมือสำนักคุนลุ้นปึงเซียะเฮียแล้ว เล่าฮูยู้ไคกัง...” ปึงเซียะพลิ้วกายลงจากหลังม้ากล่าวว่า “ที่แท้เป็นท่านผู้อาวุโสแซ่ยู้ ซึ่งมีเกียรติภูมิในแถบฮั่นตงเป็นเวลาหลายสิบปี ผู้เยาว์กลับเสียมารยาทแล้ว” ยู้ไคกังรีบกล่าวถ่อมตัว และชี้มือไปทางซ้ายมือกล่าวว่า “ท่านผู้นี้คือผู้ลือนามแห่งคงท้ง อ๋วยคุ้งเฮีย” พลางผายมือมาทางขวามือกล่าวว่า “สำหรับท่านนี้คือผู้มีฝีมือจากเกี่ยมเกาะ (เคหากระบี่) เฮ้งเจียงเฮีย” ปึงเซียะล้วนกล่าวคำว่า นับถือมาเนิ่นนาน และประสานมือคำนับทั้งสิ้น ซึ่งอ๋วยคุ้งกับเฮ้งเจียง ล้วนสำนึกทราบว่า ปึงเซียะมีความเป็นมาใหญ่หลวงศักดิ์ศรีก็สูงส่ง จึงต่างคารวะตอบกล่าวคำถ่อมตัว ยู้ไคกังกล่าวอีกว่า “ส่วนอีกสี่ท่านทางด้านนั้นคือ เทียนจุ้ยซี่ฮ้ง (สี่ผู้กล้าแห่งเทียนจุ้ย)...

๓๘ ♦ รักก็คือแค้น ♦ ............... ภายในหมู่บ้านทุกแห่งหน ปรากฏผู้คนจำนวนมาก มีทั้งบุรุษสตรี ชรา เยาว์วัย พอได้ยินว่าผู้เป็นเสียวเจียะกลับสู่หมู่บ้าน จึงพากันออกมาสำรวจมอง ฉี้อิงร่ำไห้อยู่ครู่หนึ่ง อารมณ์ก็เริ่มสงบลง ฉี้น่ำซัว กล่าวว่า “หนูเอย เจ้าไปพบหน้าและสนทนากับผู้คนในหมู่บ้านเถอะ บิดาจะต้อนรับสหายของพวกเจ้าเอง” กล่าวจบก็จากธิดามาทางด้านของซิเล้ง ซิเล้งก็เข้าไปกราบกรานคารวะ พร้อมกับแนะนำปึงเซียะกับนางแมงมุมขาวต่อมัน ซึ่งฉี้น่ำซัวเคยรับทราบความเป็นมาของมันทั้งสองจากโค้วเพ้งมาก่อนแล้ว ทั้งหมดเข้าไปในห้องโถง แยกย้ายกันนั่งลง และฉี้น่ำซัวเริ่มถามไถ่ถึงเรื่องราวของการเร่งรุดสู่เมืองนานกิงไล่ล่าสังหารจูกงเม้ง ซึ่งซิเล้งได้เป็นผู้บ่งบอกโดยละเอียด ขณะที่ฉี้น่ำซัวรับฟังถึงเหตุการณ์ที่จูกงเม้งในที่สุดได้ถูกกิมเม้งตี้ช่วยเหลือไป ก็สอดคำว่า “อาเค้งนับเป็นปัญญาชนที่ไร้เทียมทาน ซิเล้งหลานเรามิต้องร้อนรุ่มใจเกี่ยวกับเรื่องที่นางยินยอมละเว้นกิมเม้งตี้ สมควรเชื่อถือนางอย่างจริงใจ” ซิเล้งกล่าวว่า “ผู้เยาว์ไหนเลยจะกล้าไม่เชื่อถือเค้งเจ้เจ๊ เพียงแต่คำนึงหนี้โลหิตของตระกูล ทำให้ไม่สบายใจ...” พร้อมกับนั้นก็บ่งบอกเรื่องราวต่อมาที่กี้เฮียงเค้งติดตามแฮ่โฮ้วคงไปด้วย...

๓๗ ♦ พรากจากชั่วนิรันดร ♦ ............... กี้เฮียงเค้งกับนางแมงมุมขาวทั้งสอง รวมกำลังจนขนย้ายซิเล้งฉี้อิง ปึงเซียะ ซึ่งยังสลบไสลอยู่ ออกจากคฤหาสน์ตระกูลจู หวนกลับมาที่พำนักแห่งเดิม             จวบจนยามเที่ยงคืนของวันรุ่งขึ้น ซิเล้งจึงฟื้นคืนสติมา พอเบิ่งตากวาดมอง แลเห็นแสงโคมไฟสาดกระจ่างไปทั่วห้อง และฉี้อิงกับปึงเซียะบนเตียงนอนอีกสองเตียง ก็พลอยฟื้นตื่นขึ้นมาด้วย ทั้งสามจับจ้องมองกันอย่างงงงัน ขณะนั้นกี้เฮียงเค้งนางแมงมุมขาวได้ยินสุ้มเสียงจึงสาวเท้าเข้ามา ซิเล้งร้องว่า “เค้งเจ้เจ๊ ที่แท้เป็นเรื่องราวประการใด?” กี้เฮียงเค้งกล่าวว่า “พวกท่านเมื่อคืนนี้สลบไสลไป จวบจนบัดนี้เป็นเวลาสิบสองชั่วยามเต็มๆ กิมเม้งตี้นำพาจูกงเม้งเตลิดหลบหนีโดยมิทราบร่องรอย” ซิเล้งกับฉี้อิงพากันกระโดดปราดขึ้นมา รู้สึกว่าตาลายสมองหมุน จำต้องกระแทกกายลงบนเตียงนอน ซิเล้งทอดถอนหายใจอยู่ตลอดเวลา ส่วนฉี้อิงส่งเสียงก่นด่าและอดมีหยาดน้ำตาไหลพร่างพรูมิได้ ทั้งสองบังเกิดความผิดหวังรวดร้าวใจอย่างสุดแสน แทบอยากจะเสาะพบกิมเม้งตี้ เสี่ยงชีวิตให้กันเด็ดขาด กี้เฮียงเค้งรอคอยอย่างสงบอยู่ครู่หนึ่ง...

๓๖ ♦ นัดพบในชาติหน้า ♦ ............... กิมเม้งตี้พอครุ่นคิดก็รู้สึกว่า มีเหตุผล อาศัยความชาญฉลาดของกี้เฮียงเค้ง ย่อมขบคิดถึงแผนการที่จูกงเม้งอาศัยวิชาไม้ตายแลกเปลี่ยนกับชีวิต และนางต้องขัดขวางอย่างแน่นอน             มันพอใคร่ครวญตลบหนึ่งแล้ว ก็ส่งเสียงขึ้นว่า “โกวเนี้ยขอให้มาสักคราหนึ่ง” นางแมงมุมขาวที่ร่วมอยู่ หาได้ทราบซึ้งถึงการเปลี่ยนแปลงของเหตุการณ์ จึงสาวเท้าก้าวเข้ามาถามว่า “เรื่องอันใด?” กิมเม้งตี้ก็มิทราบว่า ผู้กล้าหาญดาบทองจะดำเนินวิธีใดสยบนาง จึงได้แต่ชี้มือไปทางจูกงเม้งกล่าวว่า “ท่านจับจ้องมัน” นางแมงมุมขาวเบือนสายตามองไปทางจูกงเม้ง พลันตะลึงลานไป ดวงเนตรเบิกค้าง กิมเม้งตี้รู้สึกพิศวงสงสัย ชำเลืองแลจูกงเม้งวูบหนึ่ง แลเห็นมันได้เบิ่งตาขึ้น จนโปนโตกว่าบุคคลธรรมดาหนึ่งเท่าตัวสาดประกายแวววาว มีสภาพพิสดารน่าพรั่นพรึงยิ่งนัก! กิมเม้งตี้เหลียวมองมาที่ใบหน้าของนางแมงมุมขาว แลเห็นนางมีอิริยาบถที่ขัดขืนดิ้นรนอย่างสุดกำลัง และระโหยโรงแรงเป็นที่ยิ่งกิมเม้งตี้มีสมองปราดเปรื่อง สำนึกทราบว่าผิดท่าแล้ว มันรีบยื่นมือจี้สกัดจุดของนาง นางแมงมุมขาวก็สูญสิ้นสติสัมปชัญญะไป หนังตาตกลงมา...

๓๕ ♦ สำเร็จแล้วสูญเสีย ♦ ............... ซิเล้งกล่าวอย่างจริงจังว่า             “ข้าพเจ้ารับรองว่ามันยังมิทันสัมผัสถูกแป๊ะโกวเนี้ย”             จูกงเม้งแค่นหัวร่อ เฮอะฮะ กล่าวว่า “พวกเจ้าแม้จะสูงส่งยิ่งนัก ถึงกับสืบเสาะมาถึงที่นี้ แต่วิธีการของเล่าฮู พวกเจ้าไหนเลยจะล่วงรู้จนหมดสิ้น?” มันขณะเอื้อนเอ่ย ก็สำรวจสภาพการณ์รอบบริเวณอย่างระแวดระวังกลับมิพบเห็นผู้ช่วยเหลืออื่นใดปรากฏกายขึ้น จึงลอบเคลือบแคลงสงสัยอย่างใหญ่หลวง ฉี้อิงสะบัดแส้พายุดำในมือวูบหนึ่ง ตวาดว่า “จูกงเม้งคืนชีวิตมารดาข้าพเจ้ามา” จูกงเม้งพลันส่งเสียงออกไปว่า “ช้าก่อน” ฉี้อิงมิได้โถมกายเข้ามาตามวาจา จูกงเม้งจึงกล่าวอีกว่า “ท่านกับซิเล้งมีความชิงชังพยาบาทในตัวเล่าฮูอย่างสุดแสน เพียงแต่ก่อนที่จะลงมือกัน เล่าฮูมีวาจาใคร่จะเอ่ยอ้าง พวกท่านอาจจะเห็นพ้องด้วย” ฉี้อิงเค้นเสียงกล่าวว่า “ ท่านบ่งบอกมา” “นางแพศยาแป๊ะเอ็งนั้น ได้รับประทานยาพิษไปแล้ว หามิได้รับยาขจัดซึ่งเราปรุงขึ้นโดยเฉพาะ ก็ต้องสูญเสียชีวิต นั่นเป็นเรื่องประการแรก ส่วนประการที่สอง...

๓๔ ♦ เริ่มปฏิบัติการ ♦ ............... ที่แท้คำข่มขู่กรรโชกของแฮ่โฮ้วคงที่คิดปลิดชีวิตกี้เฮียงเค้ง และกี้เฮียงเค้งพอถูกคร่ากุมได้ส่งเสียงกรีดร้องขึ้น ล้วนแต่เป็นแผนการของแฮ่โฮ้วคงที่ต้องการหน่วงเหนี่ยวซิเล้งเอาไว้             ทั้งนี้ก็เพราะซิเล้งขณะจะจากไป แฮ่โฮ้วคงก็รู้สึกผิดความคาดหมาย ในยามนั้นเพลิงโทสะของมันล้วนมอดสลาย ฟื้นฟูสติปัญญาอันปราดเปรื่อง และต้องการทัดทานซิเล้ง หาไม่แล้วรอจนซิเล้งไปเสี่ยงชีวิตกับจูกงเม้งก็ไม่มีทางขัดขวางได้ ดังนั้นมันอาศัยความคิดที่ซิเล้งมุ่งช่วยเหลือกี้เฮียงเค้ง จนสามารถบีบบังคับให้หวนกลับมา หลังจากนั้นกี้เฮียงเค้งได้ใช้ลวดทองอ่อนหยุ่น จัดการจนซิเล้งมีร่างกายชาด้าน มิอาจเคลื่อนไหว และกี้เฮียงเค้งย่อมต้องกล่าวขอบคุณต่อแฮ่โฮ้วคง ซิเล้งยังมีสติแจ่มชัด พอได้ยินก็ทราบว่าเป็นแผนการของแฮ่โฮ้วคง จึงลอบร่ำร้องในใจว่า แล้วกันไปเถอะ หากวิจารณ์ในด้านสติปัญญา แฮ่โฮ้วคงย่อมสูงล้ำกว่าตน กี้เฮียงเค้งกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “อาเล้ง เราผู้พี่ความจริงมิควรจัดการกับท่านเช่นนี้ แต่ท่านหากเพราะอารมณ์หุนหันเพียงชั่ววูบ บุกฝ่าเข้าไปในถ้ำพยัคฆ์...

๓๓ ♦ ดวงใจแหลกสลาย ♦ ............... ฉี้อิงความจริงมิต้องการสนทนากับลี้ซานึ้งแม้แต่น้อย แต่มันเมื่อพาดพิง นางจึงรู้สึกว่าอาจจะมีความสำคัญอยู่บ้าง จึงกล่าวว่า “ท่านพบเห็นเบาะแสผิดปรกติหรือไม่?” ในยามนี้ซิเล้งความจริงได้ยืนหยัดอยู่ด้านนอกลอบรับฟังคำตอบโต้ของทั้งสองอยู่ คราแรกตนมาตรแม้นแลเห็นฉี้อิงมีสีหน้าแปรเปลี่ยนไป จึงเข้าใจว่าลี้ซานึ้งคือเนื้อคู่หมั้นหมายของนาง แต่ลี้ซานึ้งกลับสงบเยือกเย็น ดังราวกับมิรู้จักฉี้อิง เมื่อเป็นเช่นนี้ ซิเล้งจึงมิอาจไม่ระแวงสงสัย และคาดคิดว่าจะต้องมีประจักษ์พยานที่แน่นอนกว่านี้ค่อยมั่นใจได้ บัดนี้ได้ลอบรับฟังจนมีจิตใจกระตือรือร้นรู้สึกว่า ทั้งสองสนทนากันอย่างปรกติ มิชวนให้สงสัยแม้แต่น้อย ซิเล้งอดลอบระบายลมหายใจมิได้ พลันแว่วลี้ซานึ้งตอบว่า “ข้าพเเจ้ามิมีเบาะแสแต่อย่างไร” ฉี้อิงพลันมีโทสะระเบิดขึ้นมาทันที กระชากเสียงกล่าวว่า “ที่แท้ท่านแสร้งหาวาจามาสนทนากับข้าพเจ้า เฮอะ ความจริงไยต้องกระทำเช่นนั้น ท่านคือลี้กงจื้อนั่นเอง!” ลี้ซานึ้งมิกล้าส่งเสียง ซิเล้งพอได้ยินถึงกับคล้ายกับหลงพลัดเข้าไปในหล่มน้ำแข็ง ปากอ้าตาค้างไปคำนึงในใจว่า “...พวกเราเป็นผู้รู้จักคุ้นเคยมาก่อน ความระแวงของเราหาได้ผิดพลาดไม่...” ฉี้อิงส่งเสียงเย้ยหยันขึ้นว่า “ลี้กงจื้อไฉนมิแสวงหาความสุขอยู่ในคฤหาสน์ กลับมาซัดเซพเนจรอยู่ในวงพวกนักเลง?” ลี้ซานึ้งเงียบงันมิส่งเสียง ชั่วครู่ต่อมมาค่อยกล่าวว่า “ฉี้โกวเนี้ยไยต้องกล่าวเช่นนี้...

๓๒ ♦ มุ่งมั่นหมายประสบผล ♦ ............... ยามค่ำมืด ทั้งสองหวนกลับที่พัก ซิเล้งเริ่มมีท่วงทีหมกมุ่นเคร่งขรึม เวลาผ่านไปอีกสี่วันเต็มๆโดยปราศจากข่าวคราวใดๆ รุ่งเช้าวันที่ห้า ทั้งสองไปยังแก่งนางแอ่นนอกตัวเมือง พอหยิบหินฝนหมึกลงมา ฉี้อิงพลันร้องโพล่งว่า “ท่านดู เส้นผมนั้นหายสาบสูญไปแล้ว!” ซิเล้งบังเกิดความกระตือรือร้นขึ้นมา กล่าวว่า “รีบดูว่าลี้ซานึ้งทิ้งวาจาใดให้” พอเปิดออก แผ่นกระดาษในหินฝนหมึกยังเป็นเฉกเช่นเดิม หากแม้นซิเล้งมิลงมือเสียก่อน ย่อมมิทราบว่ามีผู้คนเปิดหินฝนหมึกแล้ว ซิเล้งมีสีหน้าเคร่งเครียดกล่าวว่า “ลี้ซานึ้งย่อมต้องมีอุปสรรคบางประการ จึงไม่ติดต่อกับพวกเรา เท่าที่ข้าพเจ้ากับปึงเซียะคาดคะเน มันคงกำลังช่วงชิงเวลา แต่จุดประสงค์ของมันเป็นฉันใด ยากที่จะเข้าใจได้” ฉี้อิงก็สำนึกได้ เหตุการณ์นับว่าผิดคาดหมาย จึงกล่าว “ท่านตกลงใจจะให้เวลามันอีกบ้างหรือไม่?” “เกรงว่ามิได้แล้ว เรื่องราวสำคัญใหญ่หลวง หากแม้นถูกมันก่อกวนจนเหตุกาณ์ล้มเหลว นั่นเสียดายยิ่ง...