แท็ก: นิยาย น.นพรัตน์

๕o ♦ บุญทำกรรมแต่ง ♦ ............... จับฮึงไต้ซือพลันส่งเสียงดังกังวานว่า             “อาย้งเข้ามาได้”             อุ้ยเซี่ยวย้งถลันเข้ามา ประกายสายตายามเหลือบแล แลเห็นซิเล้งยืนสำรวมอยู่หน้าเตียง ในยามกระทันหันมิทราบสถานการณ์เป็นอย่างไร จึงมีดวงใจเต้นระทึกตูมตาม             จับฮึงไต้ซือกล่าวว่า “อาย้ง บิดาได้ยึดพุทธองค์เป็นที่พึ่ง เจ้าก็มิใช่สตรีสามัญทั่วไป ดังนั้นบิดาจึงตกลงใจว่าจะเรียกหาเจ้ามา เพื่อหารือกันสักคราหนึ่ง” “หารือเรื่องอันใด?” จับฮึงไต้ซือส่งเสียงกล่าวว่า “หากแม้นบิดาเป็นซิเล้ง เกี่ยวกับเรื่องแต่งงานอยู่กินนี้ ย่อมต้องมีการไหวระแวงหลายประการ ขอพาดพิงถึงด้านปฏิเสธการแต่งงาน มันกับตระกูลอุ้ยไม่มีความสัมพันธ์กัน แต่ฝึกหัดเพลงกระบี่ไปท่าหนึ่งการลงทัณฑ์สถานเบาคือตัดแขนข้างหนึ่ง สำหรับกับมัน หาใช่มิกล้ารับความเจ็บปวดครั้งนี้ไม่ ข้อที่มันหวั่นเกรงก็คือ หากแม้นมิได้ฝึกหัดยอดวิชา ภายภาคหน้าสถาบันอำมหิตจะอาละวาดโดยไร้ผู้ขัดขวาง และกิมเม้งตี้จะปลิดชีวิตของมัน” ซิเล้งกับอุ้ยเซี่ยวย้ง...

๔๙ ♦ คลี่คลายความโง่ทึบ ♦ ............... ซิเล้งผนึกพลังเร่งเร้าเลือดลม อาการเหน็บหนาวพลันสลายไป แล้วจึงกล่าวว่า “ไม่สบายนัก” อุ้ยเอี้ยงถอนหายใจกล่าวว่า “กระบี่ของท่านเมื่อครู่นี้ มีความพิสดารถึงจุดสุดยอดอย่างแท้จริงตามการคาดคะเนของเรา เกรงว่ามีพียงกระบวนท่านี้จึงสามารถฝ่าด่านเข้าไป แต่ท่านยังพ่ายแพ้ พวกเราจะกระทำอย่างไร?” ซิเล้งส่งเสียงกล่าวว่า “ข้าพเจ้ายังมีหนทางอื่น สามารถทดสอบอีก” ตนสูดลมหายใจลึกๆ สะบัดแขนสลัดหลุดจากการถูกเกาะกุม กระชับกระบี่ยามพุ่งร่างไปเบื้องหน้าเป็นคำรบสอง คราครั้งนี้พอกระโดดปราดมาถึงหน้าท่อนไม้ไผ่ ก็สะบัดกระบี่จู่โจมเข้าใส่ แลเห็นกระบี่ยาวในมือแผ่กระจายเป็นประกายนับร้อยพันสายทิ้งให้ผู้คนตาละลานพร่างพราย และต้นไผ่ของจับฮึงไต้ซือ ก็สำแดงปฏิกิริยาตอบโต้ บัดเดี๋ยวพุ่งสู่เบื้องบน บัดเดี๋ยวลดต่ำลงไปด้านล่าง คอยทิ่มแทงพุ่งใส่ทั้งสอง ในชั่วพริบตาเดียวได้หักล้างกันสิบเจ็ดสิบแปดกระบวนท่า แต่ไม่ว่าซิเล้งจะบังคับกระบี่ตะลุยโหมรุกอย่างไร ก็ยังไม่อาจสลายกระบวนท่าสุริยันสาดส่องหล้าของจับฮึงไต้ซือเลย! ในที่สุด ซิเล้งก็สำนึกทราบสถานการณ์ ล่าถอยจากมา ยืนหยัดอยู่ข้างกายของอุ้ยเอี้ยงส่งเสียงหอบหายใจ...

๔๘ ♦ ฝ่าด่านไร้ไมตรีอีก ♦ ...............   อุ้ยเซี่ยวย้งที่อยู่บนกำแพง ถึงกับส่งเสียงโห่ร้อง ที่แท้ซิเล้งได้สำแดงกระบวนท่าสุริยันสาดส่องหล้าในวิชากระบี่เทพเจ้าไร้เทียมทาน ซึ่งใช้อย่างประจวบเหมาะ แม้กระทั่งอุ้ยเซี่ยวย้งก็ต้องส่งสำเนียงชมเชย สภาวะกระบี่พอทุ่มเทออก ก็สลายพลังดาบไปโดยสิ้นเชิง เนี่ยคกเตี่ยคล้ายดั่งรู้สึกตาลายพร่างพราย มิทราบว่าจะต้านทานท่ากระบี่ที่ธรรมดาสามัญนี้ได้อย่างไร ถึงกับซวนเซถอยกายไปหลายก้าว แต่ทว่าเรือนร่างของซิเล้งก็ถลัน ตามติดดุจดั่งเงาตามตัว กระบี่ยาวมาตรแม้นเพียงแต่เสือกไสออกไปอย่างตรงๆ แต่ก็มีอานุภาพที่ไพศาลไร้สิ้นสุด! เนี่ยคกเตี่ยถอยกายไปเบื้องหลังตามสัญชาตญาณ ทันใดนั้นได้ล่าถอยมาถึงใต้กำแพง ไม่มีทางหลีกหลบอีก ในความรู้สึกของมัน ได้ถูกกระบี่ของศัตรูคุกคามจุดชีวิต คล้ายดั่งไม่มีกำลังสลัดพ้น และมิมีหนทางปัดป้องต้านรับ ในยามอับจนปัญญา จึงพริ้มตาลง ดาบยาวสะบัดฟาดฟันเข้าใส่คู่ต่อสู้ ซิเล้งแค่นหัวร่ออย่างเย็นชา ฝ่ามือซ้ายยื่นออกอย่างฉับไว ใช้นิ้วชี้นิ้วกลางคีบจับคมดาบ...

๔๗ ♦ เทพธิดาผู้ลึกล้ำ ♦ ............... ซิเล้งงงงันไปเล็กน้อย แล้วจึงถอนหายใจยาวๆ ก้มศีรษะลงกล่าวว่า "ข้าพเจ้า ไม่ต้องการพาดพิงถึงเรื่องนี้ โกวเนี้ยโปรดให้อภัยด้วย" อุ้ยเซี่ยวย้งมีประกายตาที่เวทนาสงสาร กล่าวคำขอขมาโทษอย่างแผ่วเบา ทั้งสองนั่งอย่างเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง อุ้ยเซี่ยวย้งได้ทอดถอนหายใจกล่าวว่า "เรื่องราวอันน่าวิปโยคในใต้หล้า เพียงแต่เรื่องของซีเฮีย ก็ชวนเศร้าสลดจนวาจาลึกซึ้งแม้รูปสลักก็หลั่งน้ำตา กระดูกเหล็กไหลก็มอดมลาย" ซิเล้งรู้สึกว่า วาจาสองประโยคในตอนท้ายแสดงชะตากรรมอันอาภัพของตนได้อย่างเหมาะสม จึงพึมพำขึ้นว่า "วาจาลึกซึ้งแม้รูปสลักก็หลั่งน้ำตากระดูกเหล็กไหลก็มอดมลาย..." กาลเวลาผ่านพ้นไปอีกครู่ใหญ่ อุ้ยเซี่ยวย้งพลันกล่าวว่า "ซิเฮีย ท่านกำลังร่ำไห้?" ซิเล้งมิอาจปฏิเสธ ได้แต่ผงกศีรษะเบาๆ อุ้ยเซี่ยวย้ง กล่าวว่า "ข้าพเจ้าชั่วชีวิตมิเคยแลเห็นบุรุษเพศหลั่งน้ำตา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชายชาติชาตรีเฉกเช่นท่าน ขอให้ท่านเงยหน้าขึ้นเถอะ" ซิเล้งรู้สึกว่า อิสตรีนางนี้ประหลาดพิสดารยิ่งนัก แต่ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นบนใบหน้าที่คมคายมีคราบน้ำตาแปดเปื้อน ขอบตาก็ยังแดงก่ำ อุ้ยเซี่ยวย้งพอแลเห็น...

๔๖ ♦ บรรพชิตผู้เยี่ยมยอด ♦ ............... เลี่ยวอ้วงสะท้านใจอย่างรุนแรง รีบใช้เบาะกลมเข้าต้านรับ หาคาดไม่ว่าท่ากระบี่ของซิเล้งพอเริ่มต้น กระบี่ยาวก็กรีดเป็นประกายดั่งสายรุ้งอันเจิดจ้า             พลังกระบี่พอคุกคามมาถึงเบื้องบนศีรษะของเลี่ยวอ้วง ความเกรี้ยวกราดเย็นยะเยียบ รุนแรงจนสามารถทำให้ตลอดเรือนร่างของผู้คนแข็งตัว และแตกตื่นจนตกตายไป สภาพเช่นนี้ เลี่ยวอ้วงไหนเลยจะต้านรับไว้ได้ ถึงกับถอยกรูดเป็นพัลวัน ซิเล้งรีบชะลอสภาวะเล็กน้อย จากนั้นก็ถลันกายเข้าไปในประตูรูปดวงเดือน แล้วจึงห้อยกระบี่ยาวลงต่ำกล่าวว่า “เซี่ยวซือแป๋ ครั้งที่สองนี้ข้าพเจ้าประสบผลอย่างโชคช่วย เพียงแต่มิทราบว่าจะนับได้หรือไม่?” เลี่ยวอ้วงกล่าวว่า “สามารถ...นับได้ อาตมาจะไปน้อมเรียนต่อซือแป๋เฒ่า” กล่าวจบก็หันกายวิ่งตะบึงไปอย่างเร่งร้อน ซิเล้งเบือนสายตาสำรวจดู แลเห็นภายในประตูรูปดวงเดือนเป็นตัวตึกโล่งแจ้งแถบใหญ่อาณาบริเวณกว้างขวาง ปลูกต้นไผ่มรกตจำนวนสุดคณานับ ทางอันกว้างขวางปูลาดด้วยอิฐแดงสายใหญ่ ได้ตัดสร้างจนถึงด้านในของดงไผ่ ดังนั้นจึงมิอาจทราบว่าในดงไผ่มีสภาพการณ์อย่างไร อุ้ยเอี้ยงได้เดินเหินเข้ามา ซิเล้งเบือนศีรษะเหลือบมองมันวูบหนึ่งแลเห็นมันมีสีหน้าลิงโลด ฝีเท้าคล่องแคล่วประกายเจิดจ้าดั่งเดิม ซิเล้งกล่าวอย่างสงสัยใจว่า “อุ้ยเอี้ยงได้ฟื้นฟูเป็นปรกติแล้ว?” อุ้ยเอี้ยงกล่าวว่า “โบราณมีวลีว่า...

๔๔ ♦ เชลยในควบคุม ♦ ............... อุ้ยเอื้ยงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวว่า “ตกลง แต่หากแม้นพวกท่านมีเล่ห์เหลี่ยมลวดลาย ขอให้ระมัดระวัง เราจะใช้วิธีการอันอำมหิต จัดการกับฉี้อิง! “ มันทุกถ้อยคำ ประกาศว่าจะจัดการกับฉี้อิง ทำให้ซิเล้งซึ่งเสื่อมสูญความกระตือรือร้นมานานวัน มิกล้าประมาทเลินเล่อ อุ้ยเอี้ยงคลายมือซ้ายออก จี้สกัดจุดเส้นอีกสองแห่งที่กลางหลังของฉี้อิงอย่างว่องไว แล้วใช้ฝ่ามือตบใส่สามครั้ง ตัวเองเริ่มถอยกายไปด้านหลัง ปากก็กล่าวว่า “พวกท่านหารือกันเถอะ แต่สมควรลำลึกว่า วิธีการตอบโต้ของเรารุนแรง มิเพียงข่มขู่ให้หวาดผวา นางขณะนี้สามารถเดินเหินเอ่ยวาจา แต่มิอาจลงมือหักโหม ในเวลาสามวัน หากไม่ได้รับการตบคลายจากเรา...

๓๙ ♦ คำบอกจากถุงย่าม ♦ ............... ฉี้อิงแค่นเสียงดังเฮอะ กล่าวสอดอย่างเย็นชาว่า             “พวกเราก็มิใช่เจ้าหน้าที่ทางกรมเมือง อาศัยอันใดไปคร่ากุมผู้อื่น?”             ซิเล้งงงงันไปวูบหนึ่ง ทราบว่านางจงใจหาเรื่องราวกับตน จึงเงียบงันมิเกี่ยงงอน ปึงเซียะรีบกล่าวว่า “ตามความเห็นของฉี้โกวเนี้ย สมควรกระทำอย่างไร ย่อมมิอนุญาตให้ฝ่ายตรงข้ามคอยสะกดติดตามอยู่ตลอดเวลา” “ย่อมต้องแน่นอน ถ้าเช่นนั้นพาลซักถามเดียรัจฉานนั้นอย่างตรงๆ มันหากมิบ่งบอก พวกเราก็ลงมือคร่ากุม ข้าพเจ้าคาดว่าฝ่ายตรงข้ามคงเป็นผู้คนของสถาบันอำมหิต” นางเพิ่งกล่าวแย้งซิเล้งว่า มิสมควรเที่ยวคร่ากุมผู้คน บัดนี้กลับเอ่ยวาจาขัดแย้งตัวเอง กระตุ้นจนซิเล้งบังเกิดเพลิงโทสะอัดอก อดถลึงตาเข้าใส่นางมิได้ ฉี้อิงก็ค้อนควักด้วย พลางหัวร่อแค้นๆ พึมพำว่า “ฉี้อิงเอย เจ้าเป็นเอียเท้าอัปลักษณ์นางหนึ่ง อย่าได้เข้าใจว่า พอถูกผู้อื่นชำเลืองเหลียวแล...