แท็ก: นิยายกำลังภายใน

๗o ♦ ผู้พิฆาตโลกันตร์ ♦ ...............   ยี่เอี้ยผู้นั้นอุทานดังเอ๊ะเบาๆ ขยับร่างพุ่งล่าถอย และกระแทกหมัดออกคราหนึ่ง ก็ขัดขวางสภาวะบุกกระหน่ำของโค้วเพ้งได้             กี้เฮียงเค้ง พลันกล่าวว่า “อาเล้งรีบลงมือสยบมันเป็นการด่วน” ซิเล้งที่อยู่ข้างกายของนาง ได้พุ่งปราดขึ้นไปกลางอากาศ เรือนร่างกรีดเป็นวงโค้งอย่างสวยงาม พลิ้วอยู่เหนือศีรษะของยี่เอี้ยผู้นั้น ร่างขณะลอยอยู่กลางอากาศ ก็จู่โจมออกหนึ่งฝ่ามือ กระแทกลงสู่เบื้องล่าง ยี่เอี้ยได้ยินบนนภากาศ  บังเกิดเสียงดังกึกก้อง จึงแหงนหน้าขึ้นกวาดมอง และต่อยหมัดขึ้นไปอย่างหน่วงทันที ทุกผู้คนรอบบริเวณ เห็นอย่างชัดเจนว่า เวลาที่ยี่เอี้ยผู้นั้นพุ่งหมัดออก กล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างล้วนเบ่งพองขึ้นท่วงท่าเกรี้ยวกราดอย่างสุดแสน ในสายตาของผู้ทรงฝีมือ มองวูบเดียวก็ทราบได้ว่าศัตรูผู้เข้มแข็งนี้ ด้านพลังหมัดมีความสำเร็จที่เด่นล้ำเหนือสามัญทั่วไป และการจู่โจมของมันครานี้ ก็ทุ่มเทกำลังทั่วทั้งร่าง กิมเม้งตี้พลันย่อร่างลงเล็กน้อย ตระเตรียมจะโถมเข้าไปช่วยเหลือ ทั้งนี้ก็เพราะ...

๖๙ ♦ ทลายรังอสูร ♦ ...............   หากคำนวณจากหลักธรรมดา คนที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลหากงัดแผ่นกระเบื้องขึ้นมาอย่างหักโหม เวลาที่แผ่นกระเบื้องหลุดออกมา ย่อมบังเกิดสุ้มเสียงที่กังวาน             ขณะนี้ซิเล้งกล้ากระทำเช่นนี้ เนื่องจากตนใช้กำลังภายใน ซึ่งสำหรับผู้ทรงฝีมือเฉกเช่นตน การเปลี่ยนแปลงของกระแสพลัง สามารถดำเนินอย่างละเอียดอ่อนและฉับไว ขณะที่แผ่นกระเบื้องหลุดออกมา ซิเล้งจะรู้สึกได้ทันที และสามารถสลายพลังภายใน พอถึงยามนั้นตนก็จะค่อยๆ เลิกขึ้น แม้มีสุ้มเสียงก็แผ่วเบายิ่ง ปัญหาอยู่ที่จับอิกโกวนางนั้นอยู่ในห้องหรือไม่ หากแม้นนางอยู่ด้วย กระแสเสียงแม้จะแผ่วเบา ก็คงยากจะอำพรางโสตประสาทของนาง ทันใดนั้น เงาร่างสายหนึ่ง พลันปรากฏกายขึ้น ห่างจากตึกนี้สี่ห้าวา! ซิเล้งสะท้านใจอย่างรุนแรง พยายามแนบร่างต่ำลงจับจ้องผู้ที่มา เงาร่างสายนั้นโลดแล่นมาจนห่างเพียงสองสามวา จากแสงโคมไฟที่สาดลอดออกมาทางหน้าต่าง...

๖๘ ♦ คุณสมบัติผู้ห้าวหาญ ♦ ...............   ซิเล้งฉวยโอกาสกวาดมองไปรอบบริเวณ มิเห็นผู้เฝ้าควบคุมบ่าวทาสที่อยู่ด้านข้างจะเร่งรุดมา จึงลอบผนึกพลังภายใน ตะปบใส่ต้นแขนของผู้แซ่งุ่ย แล้วตวัดรั้งขึ้น             แลเห็นฝ่ามือขวาของผู้แซ่งุ่ยพลันกรีดขึ้นสูง จากนั้นก็กระแทกใส่ตำแหน่งอันตรายที่ชายโครงของอาตั้ง อาตั้งได้ชิงเป็นฝ่ายมีเปรียบ เข้าใจว่าฝ่ายตรงข้ามมีแต่ทนรับการจู่โจม คาดมิถึงว่าจะถูกตีโต้ ดังนั้นจึงมิทันมีความคิดหลบเลี่ยงเลย ได้ยินเสียงดังโครม ที่ชายโครงของอาตั้ง ถูกกระแทกใส่ไปคราหนึ่ง พลันหงายร่างล้มฟุบลง ตกอยู่ในภาวะสลบสิ้นสติ ผู้เฝ้ารักษาที่แห่งอื่น หาใช่ไม่เห็นว่าพวกมันกำลังต่อสู้กัน หากแต่คนเหล่านั้นต่างมีจิตใจชั่วร้าย อย่าว่าแต่จะคิดไกล่เกลี่ยข้อบาดหมางของสหาย เกรงว่าหากมีโอกาส ยังจะสอดมือเข้ามา เพื่อบดขยี้คนอื่น เป็นการบำเรออารมณ์ ดังนั้นเวลาที่อาตั้งกระแตกกระทั้นผู้แซ่งุ่ย...

๖๖ ♦ สู่ดินแดนนรก ♦ ............... ซิเล้งรู้สึกว่าวาจาของฉื่อเซียวอุงเป็นไปได้อย่างยิ่ง แต่ตนก็ทราบดีว่า นี่เป็นโอกาสที่จะปะปนเข้าไปในใจกลางของฝ่ายศัตรูเพียงครั้งเดียว หากปล่อยปละละเลย ก็จะมิมีอีกแล้ว             ซิเล้งขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็กล่าวว่า “ข้าพเจ้ายังคิดจะไปสักคราหนึ่ง” ฉื่อเซียวอุงแลเห็นตกลงใจอย่างเด็ดเดี่ยว จึงอับจนปัญญา ได้แต่กล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ข้าพเจ้าก็จะพาท่านไป” ทั้งสองจึงเดินกลับมา ฉื่อเซียวอุงพลันเร่งฝีเท้าขึ้นและกล่าวกับซิเล้งว่า “ซิไต้เฮียบ ท่านคงมิลืมเลือนอึ้งยิ่มกระมัง?” “ย่อมต้องแน่นอน วาจาของท่านหมายความว่ากระไร?” “ข้าพเจ้ารู้สึกว่าท่านออกจะลืมนึกถึงความร้ายกาจของคนผู้นี้ หากแม้นมันทนฤทธิ์ยาของน้ำอิทธิฤทธิ์ได้ ฟื้นฟูสติสัมปชัญญะ และส่งสัญญาณแจ้งเหตุ ท่านคิดว่าจะเป็นอย่างไร?” ทั้งสองสนทนาไปพลาง วิ่งตะบึงไปพลาง ควาเร็วมีแต่เพิ่มพูนไม่ลดถอย ซิเล้งกล่าวว่า “แม้มันจะส่งสัญญาณได้ อลัชชีโลกันตร์ก็คงมิมาถึงทันที ใช่หรือไม่” ฉื่อเซียวอุงสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บกล่าวว่า “นี่จึงจะเป็นเรื่องที่น่าหวาดหวั่น ข้าพเจ้ากลับขอให้ท่านประมุขเฒ่ามาด้วยตนเอง” “เอ๊ะ...

๖๕ ♦ อันตรายทุกฝีก้าว ♦ ............... ในยามนั้นซิเล้งได้กล่าวว่า             “ท่านออกจะเชื่อถือตัวเองเกินไปแล้ว บอกกับท่านหากแม้นข้าพเจ้ามีเจตนาปลิดชีวิตท่าน เฮอะ  ท่านหากรอดได้สามกระบวนท่า ข้าพเจ้าก็จะปลิดศีรษะของตัวเองได้เลย” ดวงตาของตนสาดประกายอันเจิดจ้าคุกคามผู้คนกวาดตามองทั้งอึ้งยิ่มและฉื่อเซียวอุง กล่าวอีกว่า “พวกท่านอาจจะพบเห็นผู้มีวาจาไร้สัจจะมาจนเคยชิน มิเชื่อว่าข้าพเจ้าจะกล้าปลิดศีรษะของตัวเอง แต่นั่นก็ตามใจพวกท่าน ข้าพเจ้าตั้งแต่มีชีวิตมา มิเคยกล่าวคำโป้ปดมาก่อน” ตนหัวร่ออย่างฮึกเหิม กล่าวอีกว่า “บัดนี้ข้าพเจ้าจะบอกกับท่านว่า ไฉนไม่คิดปลิดชีวิตท่านในสามกระบวนท่า เพราะว่ามีแต่อึ้งยิ่มท่านที่รู้จักทางลับสำหรับเข้าออกอาณาจักรนี้ หากแม้นท่านบ่งบอกตามความสัตย์ ข้าพเจ้าสามารถละเว้นชีวิตของท่าน” อึ้งยิ่มกล่าวขึ้นว่า “ท่านออกจะยกย่องตัวเองเกินไปแล้ว หากแม้นศิษย์ของเราอยู่ในนี้ เฮอะ ท่านก็มิมีโอกาสแม้แต่คิดหลบหนีเอาชีวิตรอดเลย” ซิเล้งมีสีหน้าเคร่งเครียดลง กล่าวว่า “น่าหัวร่อ ศิษย์ของท่านเพียงแต่ฝึกหัดวิชาหัตถ์เทพยดาไร้เทียมทาน ไม้ตายแขนงหนึ่งเท่านั้น...

๖๔ ♦ หักเล่ห์ชิงเหลี่ยม ♦ ............... แผนการของซิเล้งคือ พลิ้วลงสู่พื้นดินทันที ยืนหยัดอยู่หลังพื้นที่ซึ่งสตรีอัปลักษณ์แพร่พิษไว้ ส่งเสียงต่ออุงโกวเนี้ย นางขอเพียงเดินมาหาตน พอเหยียบย่ำลงบนเขตพิเศษ ก็คงยากจะมีชีวิตได้ สภาพการตายของอุงโกวเนี้ย ในสายตาของพวกสถาบันอำมหิต ย่อมทราบว่าถูกพิษของสตรีอัปลักษณ์ และเข้าใจว่าพวกนางเข่นฆ่ากันเอง แผนการนี้ประเสริฐยิ่ง แต่ซิเล้งกลับลังเลไม่ดำเนินการ ควรทราบว่า การมาครั้งนี้มีความสำคัญยิ่ง หากแม้นฝ่ายตรงข้ามสืบทราบร่องรอยของตน สถานการณ์ก็จะแปรเปลี่ยนไป ทำให้กี้เฮียงเค้งและพวกมีโอกาสระดมกำลังกวาดล้างแล้ว พร้อมกับนั้น ซิเล้งเป็นชนชั้นธรรมะ ย่อมต้องคำนวณพฤติการณ์ที่คิดกระทำ หาไม่แล้วก็เท่ากับเป็นผู้กลอกกลิ้งที่ใช้แต่อุบายอันชั่วร้าย ในยามนั้น อุงโกวเนี้ยพลันส่งเสียงเรียกหาอาเฮี้ยงแล้ว สุ้มเสียงที่ไพเราะดังกระทบโสตซิเล้งติดต่อกันห้าหกครั้ง แต่ทว่าอาเฮี้ยงหาได้ตอบคำไม่ นี่ทำให้ซิเล้งรู้สึกสงสัยใจ ทำเลประเสริฐยิ่ง...

๖๓ ♦ อาณาเขตปิศาจ ♦ ............... ผู้ฝึกสอนแซ่ม๊กกล่าวว่า             “พวกนางมิเพียงแต่มีส่วนสัดเลิศล้ำ ยังมีประสบการณ์ช่ำชอง รับรองว่าท่านจะหวนรำลึกถึงโดยมิรู้คลาย รอจนท่านฝึกฝีมือสำเร็จ ในเขตอาณาจักรของเรา ผู้ที่เป็นอิสตรีท่านพอพบพานล้วนสามารถครอบครอง”             พั่งกงจื้อกล่าวว่า “ในเขตอาณาจักรพวกเรา มีผู้คนมากมายนักหรือ?” “มิผิด เขตแดนของเรากว้างขวางยิ่ง ในระหว่างแดนอัคคีใหญ่กับขุมนรกอัคคีเพลิง มีตัวเมืองแห่งหนึ่งประชาชนอาศัยอยู่หมื่นกว่าหลังคาเรือน มีการติดต่อซื้อขายเช่นดั่งภายนอกคนเหล่านั้นมาจากทุกถิ่นฐานทั่วประเทศ เผ่าพันธุ์สับสนยิ่งทุกๆ ปีจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นเสมอ และยังมีการขนนำผู้คนมาจากภายนอกอยู่เสมอ” “นี่นับว่ายิ่งรับฟังยิ่งพิสดาร ตัวเมืองแห่งนั้นมีชื่อเรียกหาหรือไม่?” ผู้ฝึกสอนแซ่ม๊กกล่าวว่า “ภายในตัวเมืองนั้น มีพฤติการณ์ที่ชั่วร้ายอยู่เสมอ ดังนั้นจึงเรียกเป็นจ่วยอั๊กเซี้ย (เมืองมหาชั่วร้าย) เนื่องจากรอบบริเวณล้วนเป็นหน้าผาอันตราย มีทางเดินเพียงสายเดียว...

๖๒ ♦ สั่นขวัญสะท้านวิญญาณ ♦ ............... ผู้คนรอบบริเวณ จวบจนบัดนี้จึงมีปฏิกิริยาขึ้นบ้างบังเกิดความปั่นป่วนวุ่นวายเล็กน้อย             บุรุษผู้นั้นส่งเสียงแผดร้องมิขาดหู ดังอยู่เนิ่นนานค่อยแผ่วเบาลง จวบจนเงียบหายไป แต่สามีคนนั้นยังใช้ก้อนหินกดกระแทกท่าทีคล้ายกับคลุ้มคลั่ง             ผู้คนที่หลงเหลือก็เริ่มวุ่นวายขึ้นมา ล้วนส่งเสียงร่ำร้องที่ประหลาดพิกล ดุจดั่งสัตว์ร้ายฝูงหนึ่ง! ซิเล้งสำนึกได้ว่า บุรุษและสตรีที่ร่างเปล่าเปลือยกลุ่มนี้ถูกโลหิตและเสียงแผดร้อง กระตุ้นจนมีปฏิกิริยา มินานให้หลัง ผู้คนหกเจ็ดสิบคนรอบบริเวณล้วนโกลาหล ฝ่ายบุรุษค้อมร่างกาย ต่อสู้กันเอง ฝ่ายสตรีก็หยิกข่วนกรีดร้อง คล้ายกับตกอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนวิปลาสฝูงใหญ่ แม้เป็นคนธรรมดาก็ต้องกลายเป็นผู้คลุ้มคลั่ง บนทางศิลา พลันปรากฏชายฉกรรจ์เปลือยร่างท่อนบนสี่คน ต่างคอนถังน้ำใหญ่สองใบ ก้าวอย่างฉับไวตรงเข้ามา ชายฉกรรจ์ทั้งสี่มีถังบรรจุน้ำรวมสี่ใบใหญ่ พอมาถึงปลายทางก็วางถังน้ำลง เหลือบมองสถานการณ์ที่ปั่นป่วนโกลาหล...

๖๑ ♦ เหตุผลสมบูรณ์พร้อม ♦ ............... ซิเล้งผงกศีรษะตลอดเวลากล่าวว่า             “ถูกแล้ว”             หากแม้นเป็นผู้อื่น มิว่าอย่างไรก็ต้องไปสืบเสาะให้รู้แจ้ง แล้วจึงยอมเชื่อถือ แต่ท่านหาเป็นเช่นนั้นไม่ ท่านมิกล้าไปสืบเสาะเนื่องจากท่านมีคุณธรรมอันดีงาม ส่วนลึกของหัวใจหวั่นเกรงว่า เรื่องนี้หากสืบจนเป็นความจริง ท่านก็ไม่สามารถจัดการเลย”             นางแมงมุมขาวอดมิได้ต้องเอ่ยสอดว่า “นี่ก็มิใช่ความผิดของซิตั่วกอ...” กี้เฮียงเค้งผงกศีรษะแย้มยิ้มให้กับนางกล่าวว่า “ถูกต้อง ล้วนไม่มีส่วนสัมพันธ์กับมัน แต่อาเล้งมิได้คาดคิดเช่นนั้น และหากจูกงเม้งจัดการกับท่านโดยแผนการนี้ ก็จะมิประสบผลเด็ดขาด” นางหยุดอยู่เล็กน้อย กล่าวสืบไปว่า “เรื่องนี้ มีแต่ข้าพเจ้าที่สามารถทำให้อาเล้งวางใจไปสืบเสาะ เพราะว่าข้าพเจ้ามีเหตุผลสามประการ เพียงพอต่อการชะล้างมลทินที่แป๊ะบ้อ (ป้า) ผู้ล่วงลับถูกใส่ไคล้!” ซิเล้งคุกเข่าโครมลงบนพื้น หยาดน้ำตาไหลรินพร่างพรูกล่าวว่า “เค้งเจ้เจ๊...

๖o ♦ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ♦ ............... ฉี้อิงเป็นผู้ทรงฝีมือ เมื่อได้ยินจึงพอจะเข้าใจอย่างเลือนราง แต่นางครุ่นคิดมิออกว่า หากไม่ไปขึ้นบนเวที จะมีวิธีใดช่วยเหลือกิมเม้งตี้ได้?             กี้เฮียงเค้งคล้ายดั่งมิร้อนรุ่ม กล่าวอีกว่า “นิสัยเดิมของเขา เป็นผลร้ายต่อการฝึกหัดวิชาดาบพุทธไร้เทียมทาน ดังนั้นบัดนี้เขาพอแสดงนิสัยดั้งเดิมก็เปิดเผยจุดอ่อนในข้อขาดสมาธิสำรวมตน” “ถ้าเช่นนั้นข้าพเจ้าจะช่วยเหลือกิมเม้งตี้ได้อย่างไรกัน?” “หนทางเพียงประการเดียวก็คือบีบบังคับฝ่ายตรงข้ามแสดงจุดอ่อนบ้าง” บุคคลอื่นหากกล่าวเช่นนี้ ฉี้อิงย่อมต้องด่าว่าเป็นวาจาบัดซบทีเดียว กี้เฮียงเค้งพลันส่งเสียงบอกกับนางอย่างแผ่วเบาหลายประโยค ฉี้อิงเข้าใจในบัดดล ผนึกพลังขึ้นจากจุดตังชั้งส่งเสียงดังกังวานว่า “กิมเม้งตี้ ผู้แซ่ซ่งคือยอดฝีมือของสถาบันอำมหิต ท่านหากกำจัดคนผู้นี้ไปได้ ยังประเสริฐกว่าสร้างสมบุญกุศลถึงสิบชาติ” สุ้มเสียงมิถึงกับกึกก้อง แต่ทุกถ้อยคำแว่วกระทบโสตผู้คนอย่างชัดเจน เพียงแต่ว่าใจความออกจะน่าหัวร่อ เนื่องจากขณะนี้เป็นขั้นพิสูจน์ความเป็นความตายของกิมเม้งตี้ มันไฉนมิคิดเอาชัยฝ่ายตรงข้ามเล่า?” ฉี้อิงกลับกล่าวอีกว่า “กิมเม้งตี้มานะพยายามด้วย ควรทราบว่าชีวิตของผู้คนจำนวนพัน ฝากฝังอยู่กับการประหารคู่ต่อสู้ของท่านเท่านั้น” วาจาเมื่อกล่าวออกไป มิถึงห้ากระบวนท่ากิมเม้งตี้พลังแผ่อานุภาพอย่างรุนแรง...