เปิดใจให้ความแตกต่าง

“ไม่ว่าผมดำ ทอง น้ำตาล

สั้นหรือยาว

สุดท้ายก็ ขาว เหมือนกัน

จะผิวดำ น้ำตาล ขาวสดใส

สุดท้ายก็ เหี่ยวย่น พอกัน

อย่าดูถูกคนที่สีผิว รสนิยมทางเพศ

เผ่าพันธุ์ และระดับการศึกษา

แต่ควรรังเกียจคนที่ยกตนว่าดีกว่า

แต่ว่าดูถูกเหยียดหยามความเป็นคน”

ข้อความนี้ ผมคิดเขียนลงในเพจน่าจะห้าปีได้แล้ว

เพราะยังเห็นการ “บูลลี่” ในเรื่องผิวและเรื่องเพศอยู่เนืองๆ

คนเราเกิดมาพร้อมกับบางอย่างที่ปรับเปลี่ยนไม่ได้ แม้มีบางคนที่พยายามจะเปลี่ยนก็ตาม

เช่น เพศ ผิวพรรณ แม้แต่ชาติกำเนิด

เพศ คนที่เกิดมาก็มีเพศสภาพมาตั้งแต่เกิด ส่วนจะมีรสนิยมทางเพศแบบใด ก็แล้วแต่ใจแต่ละคน

ผิวพรรณ มีคนตั้งธงว่าผิวขาวแล้วดีกว่าสีอื่น

ดีกว่าสีดำ น้ำตาล เหลือง หรือดำแดง ต่างๆ นานา

ไม่ว่าผิวสีไหน พอแก่ตัวไป ก็เหี่ยวย่นเหมือนๆ กัน

ผิวก็แค่เซลล์ที่ปกคลุมร่างกาย จะผิวสีไหน เชื่อไหมว่าถ้าลอกผิวออก

เห็นเนื้อใน ไม่ต่างกัน

หรือเรื่องเผ่าพันธุ์ เป็นเรื่องที่เลือกไม่ได้ เกิดมาเป็นชาติอะไร แต่ยังไงความเป็นคน ก็เท่าเทียมกัน

ผมรู้สึกไม่สบายใจ ทุกครั้งที่ยังได้ยิน คนไทยบางคนเรียกแรงงานประเทศเพื่อนบ้านเรา

ว่าไอ้… ประเทศนั้น ไอ้… ประเทศนี้อยู่เลย

การที่เขามีเงินน้อยกว่าเรา ต้องมารับจ้างทำงานให้ ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะคิด จะพูด ทำยังไงกับเขาก็ได้

ทุกคนมีความรู้สึกและหัวใจ เขาอาจจะไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่ก็น่าจะรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร

และความต่างระดับการศึกษา เรื่องนี้คงไม่ใช่อยู่ที่ดีกรี หรือใบปริญญาที่ได้มา

เพราะการศึกษาดูจากกระดาษที่ได้หลังเรียนจบมา

แต่มีการศึกษามาจากการกระทำ

บางคนได้รับการศึกษา แต่ดูเหมือนไม่มีการศึกษา

เพราะกิริยา วาจา ท่าทางที่แสดงออกมา

โดยเฉพาะกับผู้ที่ต่ำกว่า ดูเหมือนไม่เคยมีการศึกษามาเลย

ดังนั้น จะมาแบ่งชั้นว่าจบต่ำจบสูง จบจากที่ยอดนิยมยิ่งใหญ่ หรือจบจากที่คนทั่วไปเขาจบกัน

จบจากคณะท็อปไฟว์ หรือจบคณะโหลๆ ทั่วๆ ไป

จบแล้วทำงานบริษัทมหาชนใหญ่ หรือจบแล้วทำงานตึกแถวธรรมดา

จะแบ่งแยกไปเพื่ออะไร

เพราะสุดท้ายก็ดูที่ผลงาน

วันนี้โลกที่มีหลายสีผิว หลายชาติ หลายภาษา ต่างเพศ ต่างพันธุ์ แตกต่างกันไปก็ดีแล้ว

เพราะความแตกต่างคือความสวยงาม

จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าคนทั้งโลกใบนี้ มีผมสีเดียวกัน ผิวสีเดียวกัน แถมหน้าตาเหมือนกัน สูงต่ำดำขาว เหมือนไปทั้งโลก

ดอกไม้ทั้งโลกมีสีสันสีเดียว ขนาดเดียว ต้นไม้เหมือนกันทุกต้น

ตึกรามบ้านช่องรูปทรงเดียวกัน สูงเท่าๆ กัน สีเดียวกันไปหมด

อาหารมีแบบเดียว สี กลิ่น รสชาติเหมือนกัน

ถามว่าโลกนี้จะน่าอยู่ไหม

นี่คือเหตุผลว่าทำไม

เราต้องเปิดใจให้ความแตกต่าง

คอลัมน์: ก้าวไกลไปข้างหน้า

เรื่อง: จตุพล ชมภูนิช

ภาพ: ขวัญญาณี ศิรธนอนันต์