วันวานเขาอาจ “ขาดเราไม่ได้”
แต่วันนี้ ไม่มีเรา เขาก็ไม่รู้สึกอะไร
“อย่าสำคัญผิด” คิดเข้าข้างตนจนเกินไป
“ใหม่มาเก่าไป” ตามกฎกติกา “สัจธรรม”
เมื่อใบไม้ใบเก่าร่วงหล่นไป ใบไม้ใบใหม่ก็พร้อมจะผลิบานขึ้นมาแทนที่
ที่เห็นพลัดพรากไปและเข้ามาแทนที่ใหม่ เป็นสัญลักษณ์แห่งการเติบโต
คนเก่าสร้างสิ่งใหม่ๆ เอาไว้ อีกไม่นานก็จะมีคนใหม่มาสร้างสิ่งที่ใหม่กว่า เมื่อคนเก่าเริ่มโรยรา ก็ถึงเวลาคนใหม่เข้าไปแทน
มองไปก็เหมือนกับการวิ่งผลัด ซึ่งอาจจะไม่ใช่แค่ 4×100 หรือ 4×400 แต่อาจจะเป็น 100 เป็น 1000 นับอนันต์ คูณอีกไม่รู้จำนวนเท่าไร เพราะจะมีคนมาแทนที่คนเดิม ซึ่งวิ่งมายาวไกล และต้องวิ่งต่อไปอีกยาวนาน
วันที่เรายังมีงาน มีภาระหน้าที่ความรับผิดชอบ ก็เหมือนกับนักวิ่งในสนามที่เท้าก็วิ่งก้าวไป และมีไม้แห่งความรับผิดชอบ อยู่ในมือ
ในเวลาที่ยังวิ่งได้ ก็จงใช้ความสามารถของตัวเองวิ่งให้เต็มที่ ให้สมกับที่ยังมีโอกาส
อาจจะชนะคู่แข่งแซงใครต่อใคร วิ่งเข้าสู่เป้าหมายอย่างมุ่งมั่น และยิ่งสำคัญ คือ ต้องชนะใจตัวเอง
เพราะระหว่างทางอาจจะเหนื่อยอาจท้อจนคิดว่าไม่อยากวิ่งต่อไป อยากจะหยุดพักก่อนถึงเป้าหมาย แต่ก็ต้องให้กำลังใจตัวเองจนนาทีสุดท้าย
และไม่ว่าระยะทางจะยาวไกลสักแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องมีวันที่ต้องส่งไม้ต่อให้คนที่มารอรับสักวันจนได้
ถ้าตลอดระยะเวลาที่มีไม้อยู่ในมือ เราได้สร้างผลงานวิ่งอย่างเต็มกำลัง แซงคู่แข่งมาหลายช่วงตัว ทิ้งห่างคนอื่นมาหลายโค้ง วิ่งอย่างอดทนจนคนข้างสนามลุกขึ้นตบมือให้
วันที่เราส่งไม้ เราจะเห็นรอยยิ้มของคนรับไม้คนต่อไป ที่ส่งยิ้มมาให้อย่างขอบคุณ
เขาจะรู้สึกว่าเราเป็นแบบอย่าง เขาจะเห็นว่าเราเป็นคนนำทาง และเขาอาจจะคิดว่าถ้าทำได้อย่างเราบ้างก็คงจะดี
วันที่มือเราว่างเปล่า เพราะไม่มีไม้แห่งภาระหน้าที่อยู่ในมืออีกต่อไป
แต่เป็นวันที่เราภาคภูมิใจ ว่าสิ่งที่เราทุ่มเทมาตลอดทางมันไม่สูญเปล่า
แต่ในทางกลับกัน ถ้าระหว่างทางที่เราวิ่งถือไม้ ถูกคนอื่นแซงหน้าคนแล้วคนเล่า จนเราไปอยู่ท้ายๆ
มีหยุดแวะข้างทาง มีวิ่งหลงผิดเส้นทางออกไปไกล หรือถอดใจเดินถ่วงเวลา เพราะคิดว่าไม่รู้จะวิ่งไปทำไม
และเมื่อถึงวันที่ต้องส่งไม้ให้กับคนรุ่นต่อไป เด็กมันคงมองหน้าว่าลุงป้ามัวไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร หาแบบอย่างความภาคภูมิใจ อะไรไม่ได้เลย
ฉะนั้น ถ้าวันนี้เรามองไปที่มือและเห็นว่าในมือยังมีไม้ ก็ขอให้ตั้งใจวิ่งให้เต็มกำลัง
ไปยังเป้าหมาย เพราะเมื่อถึงวันที่ต้องส่งไม้ เราจะภูมิใจในตัวเอง
แม้คลื่นลูกใหม่ต้องกลืนหายคลื่นลูกเก่าสักวันจนได้ แต่ก็อย่าเป็นคลื่นลูกเก่าที่รอเวลาแค่จางหายไปตามกาลเวลา
อย่ายอมตกรุ่น อย่ายอมตกชั้น
อย่ายอมรอวันล้าสมัย
เมื่อถึงวันวางมือล้าลับไป
เราเลือกได้ ว่าจะเป็นคนแรกที่เขาจำไม่ได้
หรือเป็นคนสุดท้ายที่เขาลืม
คอลัมน์: ก้าวไกลไปข้างหน้า
เรื่อง: จตุพล ชมภูนิช
ภาพ: ขวัญญาณี ศิรธนอนันต์
