นิยายรักอารมณ์ดีของนักเขียนหญิง “เมญาณี”

“กินเด็กเป็นอมตะ แต่กินผู้ชายแก่กว่านั้นเป็นนิรันดร์”

ประโยคโปรยสุดแซ่บจากนิยาย นี่ไง…ใช่รัก จากซีรีส์ ตรงนี้…ที่รัก ของนักเขียนหญิงนามปากกา “เมญาณี” ซึ่งมาจากชื่อจริงของเธอ เมญาณี ยาวิละ เลขาสาวผู้ชื่นชอบการแต่งกลอน มีหนุ่มใหญ่เป็นสเป็ค และฝันว่าอยากเขียนนิยาย เธอไม่ปล่อยให้ความฝันเป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อ เพราะเธอลงมือทำจริงจนสำเร็จ เกิดเป็นนิยายรักที่อ่านแล้วจะต้องยิ้มกริ่ม อารมณ์ดีไปกับตัวอักษรของเธอ

นิยายเรื่องแรกเริ่มต้นจากภาพที่อยู่ในใจ

เล่าย้อนไปถึงช่วงที่ทำงานเป็นเลขาซีอีโอในบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ตอนนั้นงานค่อนข้างเครียด เมเลยอ่านนิยายแก้เครียด พอดีช่วงนั้นทำรายงานการประชุมเยอะ จึงเกิดไอเดียว่าถ้าเราสามารถสรุปเรื่องราวที่หลายๆ คนพูด ทั้งน้ำทั้งเนื้อ ให้กลายเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจได้จะเป็นยังไงนะ เอ๊ะ แล้วถ้าเราเขียนนิยายบ้างล่ะจะเป็นยังไง พอคิดดังนั้นจากที่อ่านนิยายเพลินๆ ตามปกติ ก็เริ่มอ่านไปคิดไปว่าถ้าดำเนินเรื่องอีกแบบล่ะจะเป็นยังไง ถ้าดำเนินไปในแบบที่เราคิดคนจะชอบอ่านไหม

จนวันหนึ่งเราได้ติดตามนายไปทำงานที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งปัจจุบันไม่มีแล้ว ขณะเดินชมก็คิดขึ้นว่า ในอดีตบ้านหลังนี้ต้องสวยมากๆ แล้วถ้ามีคนอยู่ในบ้านหลังนี้จะเป็นยังไง เราเห็นภาพในหัวคือผู้ชายคนหนึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่ พอเล่าให้นายฟังถึงจินตนาการของเรา คงเห็นว่ามโนเป็นตุเป็นตะก็เลยไล่ให้ไปเขียนนิยาย โอเค เดี๋ยวจะเขียนนิยายให้ดู แล้วถัดจากนั้นอีกวันก็ลงมือเขียนเลย คิดโครงเรื่องจากภาพในหัวนั้น และกลายเป็นนิยายเรื่องแรก ร้อยรักกฤตนัย

จากออนไลน์สู่หนังสือเล่ม

เราเริ่มจากเขียนลงเว็บไซต์เด็กดีดอทคอมก่อน นิยายชุดแรกเป็นการเขียนแบบลุยไปก่อนโดยไม่ได้วางแผน เพราะถ้าเรามัวแต่คิดคงไม่ได้เขียน อย่างตัวละครก็ไม่ได้คิดชื่อไว้เสร็จสรรพ เขียนๆ ไป มีตัวนี้ออกมาก็ค่อยคิดชื่อ (หัวเราะ) เขียนจบมาได้ยังไงก็ไม่รู้ เขียนๆ ไป อ้าว พระนางรักกันแล้วจะไปต่อยังไง ให้พ่อตามาขัดขวางแล้วกัน เป็นคอนฟลิคท์ตลกๆ แต่ก็มีคนตามอ่านพอสมควร จนเขียนถึงเล่มที่สามของซีรีส์ร้อยใจให้รัก คือเรื่อง สานรักกฤตกร เราไม่อยากแค่เขียนนิยายเพลินๆ แล้ว อยากจริงจังมากขึ้น ถ้ามีหนังสือของเราวางบนชั้นหนังสือในร้านจะรู้สึกอย่างไรบ้างนะ เริ่มมองหาสำนักพิมพ์ มีทั้งส่งไปให้เขาพิจารณาก็โดนปฏิเสธบ้างเพราะเรายังไม่ค่อยรู้อะไรนัก พอดีทางสำนักพิมพ์สถาพรติดต่อเข้ามา จึงได้พิมพ์กับเขา นิยายชุดถัดมาจึงมีการคิดพล็อตที่เป็นระบบขึ้น มีการปรึกษากับทีม บก.ก่อน

“คำสัมผัส” เสน่ห์ทางภาษาของเมญาณี

เมเป็นคนอ่านหนังสือตั้งแต่เด็ก พี่น้องจะอ่านหนังสือกันหมด เพราะคุณพ่อกวดขันให้อ่าน แล้วคุณพ่อดุมาก ท่านเป็นตำรวจ อยากให้เราอ่านหนังสือเยอะๆ จะได้เรียนเก่ง ตอนเด็กๆ ยืมหนังสือห้องสมุดกลับมาอ่านทุกวัน อ่านอะไรบ้างก็จำไม่ได้ รู้แต่อ่านเยอะมาก แล้วตอนเด็กชอบแต่งกลอน ชอบเขียนเรียงความ เราชอบคำคล้องจอง ภาษาสวยๆ ไปปฏิบัติธรรม หลวงพ่อที่เคารพท่านใช้คำสละสลวยเวลาเทศนา เราก็ชอบจดเก็บไว้ กอปรกับเจ้านายเป็นคนใช้ภาษาสวยจึงได้ซึมซับมาเรื่อยๆ ผลงานแรกตั้งใจให้เป็นซีรีส์เพราะอยากเขียนเรื่องของพี่น้อง และมีชื่อที่คล้องจองกัน เลยเกิดเป็น ร้อยรักกฤตนัย ดวงใจกฤตภาส สานรักกฤตกร อ้อนรักกฤตพจน์ นอกจากนี้เรายังนำความชอบในคำสัมผัสและการแต่งกลอนมาใส่ในนิยายเรื่อง กลิ่นจันทน์ ผลงานเรื่องล่าสุดด้วย

โรมานซ์ แนวนิยายที่ใช่

ตัวเองเป็นคนค่อนข้างอารมณ์ดี จึงอยากเขียนนิยายที่ไม่เครียดมาก อ่านสบาย แต่ก็แฝงสาระที่เราอยากสื่อสารถึงไว้ เช่น ซีรีส์ชุดแรก ร้อยใจให้รัก พูดถึงการทำบุญเข้าวัดเข้าวา เพราะส่วนตัวชอบทำบุญ แล้วเห็นแง่มุมบางอย่างที่อยากเล่าอยากนำเสนอ ส่วนซีรีส์ชุดสอง ตรงนี้…ที่รัก ก็พูดถึงการทำงานของตำรวจและทหาร เพราะทุกอาชีพย่อมมีทั้งดีและไม่ดี เราอาจเห็นไม่ดีมาเยอะ เลยอยากเผยตัวอย่างที่ดีบ้าง

ทั้งนี้ เราเชื่อว่าความรักสร้างโลก สร้างให้โลกสีเทาก็ได้ สีชมพูก็ได้ อยู่ที่เราจะเลือก นิยายรักของเมญาณีจึงค่อนไปทางสีชมพู เพราะอยากให้โลกที่เราสร้างน่าอยู่ มีแต่ความสุข ความผ่อนคลาย

พระเอกรุ่นใหญ่-นางเอกแก่นแก้ว

มีแฟนหนังสือส่งข้อความมาถามเหมือนกัน ทำไมพระเอกของเมญาณีต้องอายุห่างกับนางเอกเป็นสิบๆ ปี อาจเพราะคนเขียนชอบคนมีอายุด้วยมั้ง เราจึงเขียนโดยเอาเจ้านายเป็นต้นแบบ พระเอกเลยค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ สุขุม จริงๆ เคยคิดจะเขียนให้นางเอกอายุมากกว่า แต่เขียนไม่ออก ไม่รู้สึกอิน ส่วนนางเอก เราชอบมองน้องๆ ในออฟฟิศ แล้วดึงบุคลิกมาเขียน เด็กสมัยนี้ไม่มีแล้วที่จะมาเจี๋ยมเจี้ยมเหนียมอายไม่ประสีประสา นางเอกของเราจึงแก่นแก้วนิดๆ แสบหน่อยๆ แกล้งพระเอก แม้แต่กลิ่นจันทน์ ซึ่งเป็นคนโบราณ เธอก็เป็นผู้หญิงแกร่งเพราะช่วยเหลือตัวเองมาตลอด

แรงบันดาลใจเบื้องหลังผลงาน

ซีรีส์ชุดแรก ร้อยใจให้รัก เป็นเรื่องของสี่พี่น้อง ทายาทตระกูลดัง เราเน้นพูดถึงความผูกพันในครอบครัว เพราะได้แรงบันดาลใจจากเจ้านาย ซึ่งให้ความสำคัญแก่ครอบครัวเป็นอันดับหนึ่ง ไม่ว่าจะร่ำรวยกี่ร้อยพันล้าน แต่ถ้าความสัมพันธ์ในครอบครัวไม่แน่นแฟ้น ก็ยากที่จะไปต่อได้อย่างมั่นคง เราเห็นวิธีที่ท่านประธานอบรมสั่งสอนลูกหลานแล้วประทับใจ เลยอยากถ่ายทอดให้ผู้อ่านได้รับรู้ด้วย

ซีรีส์ชุดสอง ตรงนี้…ที่รัก แรงบันดาลใจจากคุณพ่อ ซึ่งเป็นตำรวจตระเวนชายแดน และน้องสาวก็เป็นทหาร ช่วงที่เขียนคือคุณพ่อใกล้เกษียณจึงอยากเขียนนิยายเกี่ยวกับตำรวจทหารเพื่อเป็นของขวัญ

กลิ่นจันทน์ ผลงานเรื่องล่าสุดกับพัฒนาการที่มากขึ้น

เป็นเรื่องที่อยากเขียนมานาน ใช้จังหวัดน่านบ้านเกิดเป็นต้นแบบ เรายังเด็ก สมัยอากาศที่น่านหนาวกว่าทุกวันนี้ และชายแดนน่านก็เป็นพื้นที่สีแดง เรายังจำความรู้สึกที่คิดถึงพ่อมากเวลาท่านต้องไปอยู่ฐานบนดอยเป็นเดือนๆ เราเคยขึ้นไปเที่ยวแล้วได้เห็นหลุมหลบภัยจริงๆ คุณตาก็ชอบเล่าเรื่องสมัยก่อนให้ฟัง เลยอยากถ่ายทอดเรื่องราวในปีที่พ่อเกิด บรรยากาศในยุคนั้นคงโรแมนติคดี เล่มนี้ใช้เวลาเขียนถึง 6 เดือน โดยปกติใช้เวลา 3 เดือนต่อเล่มเป็นมาตรฐาน ที่เขียนนานเพราะมีการใช้ราชาศัพท์ ซึ่งยากอยู่แล้ว และดันอยากแต่งกลอนด้วย เพราะคิดว่าคนสมัยก่อนเขามีเพลงโบราณซึ่งเป็นคำคล้องจองหมด เราเลยอยากใส่ลงไป แล้วก็เรื่องการบรรยายบรรยากาศในอดีต หาข้อมูลว่าปีนั้นเกิดเหตุการณ์สำคัญใดบ้าง ของใช้ในสมัยนั้นเป็นแบบไหน เขาใส่นาฬิกายี่ห้ออะไร หาข้อมูลมากขึ้น เตรียมตัวมากขึ้น

หลังจากเขียนมาหลายเล่ม เราเริ่มรู้แล้วว่าฉากไหนจะขยี้อารมณ์ได้ ให้เวลาคนอ่านได้อ้อยอิ่งกับอารมณ์นั้น เพราะถ้ามองย้อนกลับไปซีรีส์ชุดแรกเรารู้สึกอารมณ์ของเรื่องค่อนข้างแข็ง เพราะคิดแค่เขียนให้จบ แต่ไม่รู้ว่าอารมณ์นี้จะไปเชื่อมโยงกับตรงไหนได้ เล่มนี้จึงเขียนละเอียดขึ้นกว่าเดิม

ผลงานใหม่ในอนาคต

เป็นแนวย้อนยุค ย้อนอดีต เราชอบอ่านนิยายพีเรียด ชอบงานของ “ว.วินิจฉัยกุล” พอได้เขียนกลิ่นจันทน์ เหมือนได้ทำในสิ่งที่อยากทำ

คุณค่าของนิยายรักที่มากกว่าเรื่องราวเพ้อฝัน

เรามองว่านิยายรักไม่ว่าจะดราม่าหรือคอเมดี้ ทุกประเภทล้วนมีคุณค่าในตัว ทุกครั้งที่ได้อ่านไม่ว่าจะเป็นงานของนักเขียนคนไหน เราไม่เคยรู้สึกว่าไม่สนุกเลยสักครั้ง ทุกเล่มมีความสนุกต่างกัน เราได้เกร็ดจากการอ่านนิยายรักเสมอ แม้บางครั้งสิ่งที่นักเขียนถ่ายทอดอาจมองว่าไม่สมเหตุสมผลเลย เราไม่เห็นด้วย แต่ความเห็นต่างนี้ก็ทำให้เราได้ศึกษาอีกแง่มุม ได้เรียนรู้ความแตกต่างของมนุษย์ผ่านตัวละคร พออ่านแล้วคิดตาม และย้อนมองตัวเอง เราก็ได้เรียนรู้อะไรมากมาย

ความสุขที่เพิ่มเติมจากเดิม

เมื่อก่อนเราเป็นคนบ้างาน และรู้สึกว่ามีความสุขกับงานที่ทำอยู่แล้ว แต่พอได้มาเขียนนิยายก็ค้นพบความสุขใหม่ที่มากกว่าเดิม ถ้าอายุมากกว่านี้ก็อยากจะออกจากงานมาเขียนนิยาย แต่คงทำธุรกิจด้วย เพราะกลัวว่าถ้างานเขียนเป็นกลายอาชีพหลัก เราจะเกิดความเครียด แล้วถ้างานของเราอิงอยู่กับการคิดเพื่อหารายได้เลี้ยงชีพคงไม่ยุติธรรมแก่ผู้อ่าน เพราะตอนนี้เราไม่ได้มองว่าการเขียนเป็นแหล่งทำเงิน เราทำเพราะเราอยากทำ เราเลยถ่ายทอดสิ่งที่คิด ใส่มุมมองบวกลงในงานอย่างเต็มที่ ส่งกำลังใจผ่านงานเขียน

ฝากถึงนักเขียนหน้าใหม่ อย่าเปรียบเทียบตัวเองกับใคร และอย่ามัวแต่รอ

เราเป็นคนไม่เปรียบเทียบตัวเองกับใคร เป็นตัวของตัวเอง อยากเขียนอะไรก็เขียน เพื่อถ่ายทอดประสบการณ์ความรู้สึกนึกคิด ถ้ามัวแต่คิดว่าเราชอบงานของพี่คนนี้ แต่เรายังเขียนได้ไม่ดีเท่าเขาเลย ก็คงไม่มีวันได้เขียน ไม่ได้เป็นนักเขียน ถ้ามัวแต่เปรียบเทียบก็คงไม่ได้เริ่มทำอะไรสักอย่าง เราเคยเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้ดูแลคุณตา จนท่านเสียชีวิตไป เราเลยอยากบอกเด็กๆ ไม่ว่าจะเป็นลูกน้องของเราหรือแฟนหนังสือ อยากทำอะไร ทำเลย อย่ารอ ผิดก็ไม่เป็นไร แก้ไขไป เสียใจได้แต่อย่ายึดติด ทำวันนี้ให้ดีที่สุด แล้วเดินหน้าต่อไป

3 เล่มในดวงใจของ “เมญาณี”

• รัตนโกสินทร์ โดย “ว.วินิจฉัยกุล”

เป็นบทประพันธ์ที่มีเสน่ห์ ละมุนละไม ใช้ภาษาไพเราะ บทบรรยายถ่ายทอดลักษณะบ้านเรือนแพและวิถีชีวิตของคนสมัยนั้นได้อย่างเห็นภาพ และเป็นนิยายที่สร้างแรงบันดาลใจให้อยากเขียนแนวพีเรียด

• เรือนมยุรา โดย “แก้วเก้า”

บทประพันธ์ชั้นครูที่ปลุกจินตนาการ หลงรักทุกตัวละคร ไม่ว่าจะกลับไปอ่านอีกกี่ครั้งก็ยังหลงรักคุณนกยูงอยู่เช่นเดิม

• กาลกระซิบ โดย กนกวลี พจนปกรณ์

เรื่องนี้ใช้จังหวัดน่านเป็นฉาก เป็นนิยายที่เขียนถึงมิติซ้อนกันจนรู้สึกว่าน่าค้นหา ถ่ายทอดวิถีชีวิตของชาวล้านนาได้อย่างมีเสน่ห์ ทั้งในมิติของอดีตชาติและปัจจุบันชาติ

คอลัมน์ : ถนนวรรณกรรม เรื่อง: ภิญญ์สินี ภาพ: อนุชา ศรีกรการ