“อย่าแปลกใจที่โลกใบเดียวกันนี้
จะมีคนที่รักคุณแบบไม่มีเงื่อนไข
และคนที่เกลียดคุณได้
แบบไม่มีเหตุผล”
ถามว่าบางคนทำไมถึงรักกันได้ขนาดนี้
ก็ตอบว่า ไม่มีเหตุผล ก็คนมันจะรัก
แล้วถามว่า ทำไมถึงเกลียดกัน ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำไป
ก็ตอบว่า ไม่รู้เป็นยังไง แค่เห็นหน้าก็ไม่ชอบใจ ไม่อยากรู้จักทักทายกันแล้ว
ในบรรดาคนที่รักกันแบบไม่มีเงื่อนไข นอกจากความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก
ซึ่งเป็นรักแรกพบ คือรักตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก บางคนยังไม่เห็นหน้า
พอรู้ว่าเขามา ก็รักเขาตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาแล้ว
และรักต่อไปจนวันสุดท้าย ไม่ว่าจะอยู่หรือตาย ก็ยังไม่คลายความรัก
ลูกจะดีหรือจะร้ายในสายตาใครแค่ไหน ก็ไม่ทำให้ความรักของพ่อแม่ลดลงไปได้เลย
จะเห็นในข่าวบ่อยๆ ว่าเวลาลูกไปฆ่า ไปทำร้ายคนอื่นมา เวลาไปสัมภาษณ์พ่อแม่ จะได้ยินคำนี้เป็นประจำว่า
“ลูกฉันเป็นคนดี”
นี่คือ รักแบบไม่มีเงื่อนไข
และความรักแท้อีกประเภทหนึ่งที่เราพบเจอได้ คือ ความรักจากเพื่อน
เพราะรักจากเพื่อนแท้ ก็ไม่มีเงื่อนไขได้เช่นกัน
เพราะไม่ได้รักเพื่อน ตอนที่เพื่อนมั่งมี ไม่ได้รู้สึกดีถ้าเพื่อนเป็นฝ่ายให้ และไม่ได้ดีใจเวลาเพื่อนได้อะไรน้อยกว่า
เพื่อนแท้อาจจะอยู่ไกลๆ เวลาเห็นเพื่อนได้ดีมีความสุข เพราะรู้ว่าช่วงเวลานั้น เพื่อนมีคนล้อมหน้าล้อมหลังมากพออยู่แล้ว
แต่ถ้าเมื่อใด เพื่อนมีความทุกข์ใจ เพื่อนแท้จะเข้ามาหา แม้ว่าช่วงเวลานั้นจะไม่เหลือใครสักคน
“เพื่อนแท้ ก็เหมือนดวงดาว
แม้เราจะไม่เห็นดวงดาวตอนกลางวันตลอดเวลา
แต่ยามฟ้ามืดมิด ชีวิตมีปัญหา
ดาวจะปรากฏเต็มฟ้ามืดดำ ยามค่ำคืน”
นั่นคือ เพื่อนแท้ไม่ทิ้งกัน
ยามเพื่อนมีปัญหา จะเห็นเขามาอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าช่วยไม่ได้ทุกอย่าง แต่บางครั้งการไม่ทิ้งกันไป ก็ยิ่งใหญ่มากเกินพอแล้ว
ซึ่งตรงข้ามกับเพื่อนไม่แท้ ที่จะอยู่กันแค่ช่วงเวลาที่มีชีวิตดีมีความสุขแต่เมื่อเพื่อนมีความทุกข์ก็ไม่เคยเห็นหน้า
เขาถึงบอกว่า “เพื่อนเทียม ก็เหมือนเงา
จะเข้ามาหาเรา ในยามที่ชีวิตนี้มีแสงสว่างไสว
และเงาจะหายไป ในเวลาที่ความมืดดำคืบคลานเข้ามา”
เวลามีแสง ย่อมมีเงา ของเพื่อนเทียมตลอดเวลา
เวลาความมืดเข้ามา เงาทั้งหลายก็จะหายไป
ดังนั้น ยามเรามีปัญหา ยามที่เราลำบาก จะเป็นเครื่องวัดเป็นอย่างดีว่าเพื่อนที่เรามี เป็นเพื่อนแท้ หรือเพื่อนเทียม
ยามมั่งมีสุขสันต์ คนจะรู้จักเรา
ยามชีวิตหมองเศร้า เราจะรู้จักคน
โดยปกติในยามที่ชีวิตสุขสบาย เราอาจจะเห็นอะไรไม่ชัดเจน
ดูคนไม่ออก บอกใครไม่ได้ว่าแต่ละคนเป็นอย่างไร
แต่เมื่อยามใดที่มีปัญหาชีวิตเข้ามา เมื่อนั้นเราจะรู้คุณค่าของคนที่ไม่ทิ้งเราไป
“มือที่มีค่า คือมือที่ฉุดเราขึ้นมา ตอนที่เราล้ม
คำพูดที่มีค่า คือคำพูดที่ได้มาตอน เราหมดกำลังใจ
อาหารที่มีค่า คืออาหารที่ได้มาตอน เราหิวใกล้จะตาย
ลมหายใจที่มีค่า คือลมหายใจที่ได้มาตอน เราไม่หายใจ
คนที่มีค่า คือคนที่ไม่ทิ้งกันไป ตอนที่เราไม่เหลือใคร
ในชีวิตเรา”
(จตุพล ชมภูนิช)
เพื่อนแท้ จึงมีค่ามากกว่าสมบัติใดๆ เพราะเพื่อนไม่แท้อาจจะทำให้สมบัติเราหายไป
และเพื่อนแท้ก็หาซื้อไม่ได้เหมือนทรัพย์สมบัติ เช่นเดียวกัน
แล้วถามว่าเราจะรู้ได้อย่างไร ว่าใครเป็นเพื่อนแท้หรือไม่
เราจะรู้จักคนคนหนึ่งได้เป็นอย่างดีในสองวันนี้
คือวันที่เรามีทุกอย่างได้อย่างใจ
และวันที่เราไม่มีอะไรเหลือในชีวิตเลย
เพื่อนแท้ไม่ทิ้งกัน
ก้าวไกลไปข้างหน้า / เรื่อง: จตุพล ชมภูนิช ภาพ: ขวัญญาณี ศิรธนอนันต์
