๔๕ ♦ พฤติการณ์อันพิสดาร ♦ ............... ในยามสนธยา ทั้งหมดก็เร่งรุดเข้ามาในตัวเมืองแห่งหนึ่ง หยุดรถม้ารับประทานอาหาร โค้วเพ้งมิเหินห่างจากซิเล้งแม้แต่น้อย มันฉกฉวยโอกาสกล่าวถามซิเล้งว่า “ฉี้โกวโกวจะกังวลใจหรือไม่?” ซิเล้งกล่าวอย่างอ่อนระโหยว่า “ย่อมต้องกังวล” “ผู้หลานรู้สึกว่า ผู้แซ่อุ้ยคนนี้หาใช่ถึงกับเป็นคนเลวร้ายไม่” ซิเล้งผงกศีรษะอย่างเงียบงัน โค้วเพ้งกล่าวอีกว่า “แต่พวกเราไหนเลยจะทำให้โกวโกวมุ่งวิตก ดังนั้นผู้หลานจะคอยฉวยโอกาสที่พวกมันมิทันระมัดระวังหลบหนีไปกับเจกเจ่ก” ซิเล้งกล่าวอย่างหมกมุ่นว่า “เกรงว่ามิง่ายดายนัก...” “ข้าพเจ้าทราบว่าเจกเจ่กมีร่างกายอ่อนแอ แต่ข้าพเจ้าจะแบกท่านไป โดยที่สามารถเดินเหินอย่างรวดเร็ว” กล่าวถึงตอนนี้ อุ้ยเอี้ยงได้หวนกลับมา โค้วเพ้งจึงจำต้องหุบปากลง อุ้ยเอี้ยงกล่าวขึ้นว่า “โค้วเพ้ง เจ้านำพาซิเล้งออกจากตัวเมือง ในที่นั้นเรามีรถม้าอีกคันหนึ่ง ค่ำคืนนี้ต้องเร่งรุดโดยมิหยุดยั้ง เพื่อมิให้ถูกพวกฉี้อิงไลล่าตามทัน” มันแค่นหัวร่ออย่างเย็นชากล่าวอีกว่า “พวกมันทางที่ประเสริฐอย่าได้ติดตามมาถึง มาตรมิเช่นนั้นผู้ประสบเคราะห์กรรมยังคงเป็นนางเอง” โค้วเพ้งสะท้านใจวาบ ร้องโพล่งว่า “ท่านคิดจะจัดการกับนางอย่างไร สังหารนางหรอกหรือ?” “เราผู้แซ่อุ้ยมีความข่มกลั้นอย่างจำกัด หากแม้นนางไล่ล่ามาถึงเราก็จะปลิดชีวิตของนาง!” ในเวลาต่อมา โค้วเพ้งได้ปฏิบัติตามวาจา เดินเหินร่วมกับซิเล้งออกไปนอกตัวเมือง พอใกล้จะพ้นเขตเมือง โค้วเพ้งก็กล่าวว่า “บัดนี้พวกมันไม่เห็นพวกเราแล้ว...

๔๔ ♦ เชลยในควบคุม ♦ ............... อุ้ยเอื้ยงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวว่า “ตกลง แต่หากแม้นพวกท่านมีเล่ห์เหลี่ยมลวดลาย ขอให้ระมัดระวัง เราจะใช้วิธีการอันอำมหิต จัดการกับฉี้อิง! “ มันทุกถ้อยคำ ประกาศว่าจะจัดการกับฉี้อิง ทำให้ซิเล้งซึ่งเสื่อมสูญความกระตือรือร้นมานานวัน มิกล้าประมาทเลินเล่อ อุ้ยเอี้ยงคลายมือซ้ายออก จี้สกัดจุดเส้นอีกสองแห่งที่กลางหลังของฉี้อิงอย่างว่องไว แล้วใช้ฝ่ามือตบใส่สามครั้ง ตัวเองเริ่มถอยกายไปด้านหลัง ปากก็กล่าวว่า “พวกท่านหารือกันเถอะ แต่สมควรลำลึกว่า วิธีการตอบโต้ของเรารุนแรง มิเพียงข่มขู่ให้หวาดผวา นางขณะนี้สามารถเดินเหินเอ่ยวาจา แต่มิอาจลงมือหักโหม ในเวลาสามวัน หากไม่ได้รับการตบคลายจากเรา...

๔๓ ♦ ฝีมือสะท้านโลก ♦ ............... ส่วนฉี้อิงตลอดเวลาได้เดินวนเวียนอยู่นอกวงการต่อสู้ แส้พายุดำกวัดแกว่งไปมา แต่ยังลังเลมิลงมือ คล้ายดั่งไม่อาจเสาะพบช่องว่างสอดแทรกเข้าไป             ปึงเซียะจับจ้องอยู่ครู่หนึ่ง แลเห็นนางแมงมุมขาวกลับไม่มีทีท่าพ่ายแพ้ บางครั้งยังสามารถจู่โจมอย่างเกรี้ยวกราด และอุ้ยเอี้ยงก็มิสะดวกสบายเฉกเช่นคราแรกแล้ว สภาพเช่นนี้ สร้างความพิศวงไม่เข้าใจให้กับปึงเซียะ แต่ชั่วครู่ต่อมาค่อยพบเห็นว่า ฉี้อิงความจริงได้ช่วยเหลือร่วมต่อสู้ด้วย มาตรแม้นมิได้จู่โจมอย่างตรงๆ แต่ตลอดเวลาคอยเดินวนเวียนอยู่รอบวง บีบบังคับจนอุ้ยเอี้ยงมิอาจไม่คอยระมัดระวังนาง จนแบ่งปันกำลังไปส่วนใหญ่ ซึ่งก็มิแตกต่างจากการลงมือจริงๆ เท่าไหร่นัก ตำแหน่งที่ฉี้อิงเหยียบย่ำลง ลึกล้ำพิสดารยิ่งนัก ปึงเซียะจับจ้องจนตื่นเต้นเลื่อมใสอย่างใหญ่หลวง แต่ทว่าอุ้ยเอี้ยงกลับสามารถป้องกันอย่างรัดกุม ไม่เปิดโอกาสให้จู่โจมได้ อีกทางหนึ่ง มันยังต้องรับมือผู้ทรงฝีมือเฉกเช่นนางแมงมุมขาว ความสำเร็จเช่นนี้ควรค่าแก่การแตกตื่นตระหนก...