๓๙ ♦ คำบอกจากถุงย่าม ♦ ............... ฉี้อิงแค่นเสียงดังเฮอะ กล่าวสอดอย่างเย็นชาว่า             “พวกเราก็มิใช่เจ้าหน้าที่ทางกรมเมือง อาศัยอันใดไปคร่ากุมผู้อื่น?”             ซิเล้งงงงันไปวูบหนึ่ง ทราบว่านางจงใจหาเรื่องราวกับตน จึงเงียบงันมิเกี่ยงงอน ปึงเซียะรีบกล่าวว่า “ตามความเห็นของฉี้โกวเนี้ย สมควรกระทำอย่างไร ย่อมมิอนุญาตให้ฝ่ายตรงข้ามคอยสะกดติดตามอยู่ตลอดเวลา” “ย่อมต้องแน่นอน ถ้าเช่นนั้นพาลซักถามเดียรัจฉานนั้นอย่างตรงๆ มันหากมิบ่งบอก พวกเราก็ลงมือคร่ากุม ข้าพเจ้าคาดว่าฝ่ายตรงข้ามคงเป็นผู้คนของสถาบันอำมหิต” นางเพิ่งกล่าวแย้งซิเล้งว่า มิสมควรเที่ยวคร่ากุมผู้คน บัดนี้กลับเอ่ยวาจาขัดแย้งตัวเอง กระตุ้นจนซิเล้งบังเกิดเพลิงโทสะอัดอก อดถลึงตาเข้าใส่นางมิได้ ฉี้อิงก็ค้อนควักด้วย พลางหัวร่อแค้นๆ พึมพำว่า “ฉี้อิงเอย เจ้าเป็นเอียเท้าอัปลักษณ์นางหนึ่ง อย่าได้เข้าใจว่า พอถูกผู้อื่นชำเลืองเหลียวแล...

๓๘ ♦ รักก็คือแค้น ♦ ............... ภายในหมู่บ้านทุกแห่งหน ปรากฏผู้คนจำนวนมาก มีทั้งบุรุษสตรี ชรา เยาว์วัย พอได้ยินว่าผู้เป็นเสียวเจียะกลับสู่หมู่บ้าน จึงพากันออกมาสำรวจมอง ฉี้อิงร่ำไห้อยู่ครู่หนึ่ง อารมณ์ก็เริ่มสงบลง ฉี้น่ำซัว กล่าวว่า “หนูเอย เจ้าไปพบหน้าและสนทนากับผู้คนในหมู่บ้านเถอะ บิดาจะต้อนรับสหายของพวกเจ้าเอง” กล่าวจบก็จากธิดามาทางด้านของซิเล้ง ซิเล้งก็เข้าไปกราบกรานคารวะ พร้อมกับแนะนำปึงเซียะกับนางแมงมุมขาวต่อมัน ซึ่งฉี้น่ำซัวเคยรับทราบความเป็นมาของมันทั้งสองจากโค้วเพ้งมาก่อนแล้ว ทั้งหมดเข้าไปในห้องโถง แยกย้ายกันนั่งลง และฉี้น่ำซัวเริ่มถามไถ่ถึงเรื่องราวของการเร่งรุดสู่เมืองนานกิงไล่ล่าสังหารจูกงเม้ง ซึ่งซิเล้งได้เป็นผู้บ่งบอกโดยละเอียด ขณะที่ฉี้น่ำซัวรับฟังถึงเหตุการณ์ที่จูกงเม้งในที่สุดได้ถูกกิมเม้งตี้ช่วยเหลือไป ก็สอดคำว่า “อาเค้งนับเป็นปัญญาชนที่ไร้เทียมทาน ซิเล้งหลานเรามิต้องร้อนรุ่มใจเกี่ยวกับเรื่องที่นางยินยอมละเว้นกิมเม้งตี้ สมควรเชื่อถือนางอย่างจริงใจ” ซิเล้งกล่าวว่า “ผู้เยาว์ไหนเลยจะกล้าไม่เชื่อถือเค้งเจ้เจ๊ เพียงแต่คำนึงหนี้โลหิตของตระกูล ทำให้ไม่สบายใจ...” พร้อมกับนั้นก็บ่งบอกเรื่องราวต่อมาที่กี้เฮียงเค้งติดตามแฮ่โฮ้วคงไปด้วย...

๓๗ ♦ พรากจากชั่วนิรันดร ♦ ............... กี้เฮียงเค้งกับนางแมงมุมขาวทั้งสอง รวมกำลังจนขนย้ายซิเล้งฉี้อิง ปึงเซียะ ซึ่งยังสลบไสลอยู่ ออกจากคฤหาสน์ตระกูลจู หวนกลับมาที่พำนักแห่งเดิม             จวบจนยามเที่ยงคืนของวันรุ่งขึ้น ซิเล้งจึงฟื้นคืนสติมา พอเบิ่งตากวาดมอง แลเห็นแสงโคมไฟสาดกระจ่างไปทั่วห้อง และฉี้อิงกับปึงเซียะบนเตียงนอนอีกสองเตียง ก็พลอยฟื้นตื่นขึ้นมาด้วย ทั้งสามจับจ้องมองกันอย่างงงงัน ขณะนั้นกี้เฮียงเค้งนางแมงมุมขาวได้ยินสุ้มเสียงจึงสาวเท้าเข้ามา ซิเล้งร้องว่า “เค้งเจ้เจ๊ ที่แท้เป็นเรื่องราวประการใด?” กี้เฮียงเค้งกล่าวว่า “พวกท่านเมื่อคืนนี้สลบไสลไป จวบจนบัดนี้เป็นเวลาสิบสองชั่วยามเต็มๆ กิมเม้งตี้นำพาจูกงเม้งเตลิดหลบหนีโดยมิทราบร่องรอย” ซิเล้งกับฉี้อิงพากันกระโดดปราดขึ้นมา รู้สึกว่าตาลายสมองหมุน จำต้องกระแทกกายลงบนเตียงนอน ซิเล้งทอดถอนหายใจอยู่ตลอดเวลา ส่วนฉี้อิงส่งเสียงก่นด่าและอดมีหยาดน้ำตาไหลพร่างพรูมิได้ ทั้งสองบังเกิดความผิดหวังรวดร้าวใจอย่างสุดแสน แทบอยากจะเสาะพบกิมเม้งตี้ เสี่ยงชีวิตให้กันเด็ดขาด กี้เฮียงเค้งรอคอยอย่างสงบอยู่ครู่หนึ่ง...