เมื่อวันก่อนผมได้ไปอ่านเจอเรื่องเล่าใน Twitter จากผู้ใช้งานที่ชื่อ Thomas McFall (@thomas__macfall) อ่านแล้วอุ่นใจ เลยขอนำมาแปลลงในคอลัมน์มุมละไมนี้นะครับ
สวัสดีทุกคน ปกติผมมักเขียนมุกตลกเห่ยๆ ลงทวิตเตอร์ แต่วันนี้อยากให้ทนอ่านผมหน่อยเพราะผมมีเรื่องมาเล่า
ในคาบวิชาการจัดการ ผมจะนั่งเก้าอี้ตัวเดิมตรงแถวหน้าทุกครั้ง ข้างๆ ผมมีนักศึกษาชาวต่างชาติที่ภาษาอังกฤษไม่ค่อยเอาไหน ประโยคที่ยากที่สุดที่ผมเคยได้ยินเขาพูดก็คือ “ว้าว มัฟฟินชิ้นนี้อร่อยจังเลย!”
นิสัยอย่างหนึ่งของเพื่อนร่วมห้องคนนี้ คือเขาชอบเอาของมาวางแหมะตรงที่ที่ผมนั่ง ทั้งกระเป๋า อาหาร หนังสือ โทรศัพท์ เขาเอามาวางไว้ตรงนั้นทุกวันเลย และเวลาผมเดินไปที่โต๊ะ เขาก็จะพูดว่า “โอ้ ทอมมาแล้ว โอเค” แล้วเริ่มเคลียร์ของที่วางระเกะระกะออกก่อนจะพูดกับผมว่า “พร้อมเรียนรึยัง?” จากนั้นก็ยกมือให้ผม high five* กับเขาทุกครั้ง
ผมรำคาญเจ้าหมอนี่สุดๆ เลย ได้แต่บ่นในใจว่าเขาก็รู้อยู่ว่าผมนั่งตรงนี้ทุกวัน ทำไมต้องเอาของบ้าๆ นี่มาไว้ตรงหน้าผมด้วย และให้ตายเถอะ ใครมันจะไปอยากไฮไฟว์กับคนที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้
แต่วันนี้ผมไปถึงห้องเรียนช้าหน่อย ก่อนเดินเข้าห้องผมส่ง SMS หาเพื่อน ระหว่างพิมพ์ข้อความ ผมชายตามองเข้าไปในห้องเรียนก็เจอโต๊ะผมในสภาพเดิม คือมีของของเขาอยู่เต็มโต๊ะ
ในขณะที่ยืนอยู่ข้างนอก มีนักศึกษาอีกคนที่มาช้าเหมือนกันเดินเข้าไปในห้องและทำท่าจะนั่งลงตรงที่ประจำของผม แต่ชาวต่างชาติคนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ขอโทษทีนะ เพื่อนของผมที่ชื่อโทมัสเขานั่งตรงนี้”
ผมถึงได้เข้าใจว่าเขาไม่ได้เอาของวางไว้บนโต๊ะเพราะความมักง่าย แต่เป็นเพราะเขาอยากจองที่นั่งเอาไว้ให้ผมต่างหาก
เขามองผมว่าเป็นเพื่อนตลอดมา แต่ผมกลับมัวแต่คิดถึงตัวเองจนมองเรื่องง่ายๆ แค่นี้ไม่ออก อาจจะฟังดูเลี่ยนๆ ไปหน่อย แต่ผมซึ้งใจกับสิ่งที่เขาทำจริงๆ นะ
ผมเดินเข้าไปในห้องเรียน และเขาก็เคลียร์โต๊ะให้ผม พร้อมกับพูดประโยคเดิม “โอ้ ทอมมาแล้ว โอเค” แล้วเขาก็ไฮไฟว์ผมเช่นเคย พอเรียนเสร็จ ผมเลยถามเขาว่าอยากไปหาอะไรกินกันไหม แล้วเราก็ได้คุยกันยาวแม้จะสื่อสารกันลำบากหน่อย
นักศึกษาคนนี้มาจากตะวันออกกลางเพื่อมาเรียนปริญญาตรีที่อเมริกา พอเรียนจบก็ตั้งใจจะกลับไปบ้านเกิด เขาแต่งงานแล้วและมีลูกชายสองคน เขาทำงานประจำและส่งเงินเกือบทั้งหมดกลับไปให้ภรรยา
ผมถามเขาว่าคิดยังไงบ้างที่มาอยู่ที่นี่ เขาบอกว่าเขาคิดถึงครอบครัว แต่การมาอยู่อเมริกาก็ตื่นเต้นดี เขายังพูดอีกด้วยว่า “ไม่ใช่คนอเมริกันทุกคนจะดีกับผมเหมือนคุณนะทอม”
ผมเลยเลี้ยงข้าวกลางวันเขาเพราะนั่นเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับ แล้วเขาก็ไฮไฟว์ผมที่เลี้ยงข้าว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอะไรน่ะเหรอ มันสอนให้รู้ว่าอย่าเอาผมเป็นเยี่ยงอย่าง อย่าเอาแต่คิดถึงตัวเอง ผมใช้เวลาเกือบทั้งเทอมเพื่อจะได้เข้าใจว่าคนคนนี้แค่พยายามเป็นเพื่อนกับผม ถึงจะรู้ตัวช้าไปหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่รู้ตัวเลยนะครับ
—–
* High five คือการทักทายรูปแบบหนึ่งที่ต่างฝ่ายต่างยกมือขึ้นเพื่อมาตบมือกัน five หมายถึง นิ้วทั้งห้าที่ยกสูงขึ้นมา
ขอบคุณข้อมูลจาก tweet ของ Thomas McFall https://twitter.com/thomas___mcfall/status/983334328620011520
คอลัมน์ มุมละไม
เกี่ยวกับผู้เขียน: อานนทวงศ์ มฤคพิทักษ์ ผู้เขียนหนังสือ ‘ช้างกูอยู่ไหน’ และ ‘Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ’ เจ้าของบล็อก Anontawong’s Musings และ Head of People ที่ LINE MAN Wongnai
ประวัติผู้เขียน bit.ly/anontawongprofile
รูปของผู้เขียน bit.ly/anontawongpics
