๕๓ ♦ ประมุขสำนักมหากาฬ ♦ ............... จับฮึงไต้ซือกล่าวว่า             “ประสกเฒ่าเกรงใจไปแล้ว ท่วงท่าของท่านแสดงว่าได้ฝึกปรือวิชาลมปราณชนิดหนึ่ง ซึ่งน้อยครั้งจะได้พบพาน”             ชายชราร่างงองุ้มมีประกายตาเจิดจ้ากล่าวว่า “ไต้ซือมีสายตาคมกล้าอย่างยิ่ง เราลี้บ้ออ๋วยรู้สึกเลื่อมใสนับถือ” ทุกผู้คนพอได้ยินว่าชายชราผู้นี้กลับเป็นจอมอสูรแห่งยุคตั๊กโต่วจื้อ (จอมครัวพิษ) ลี้บ้ออ๋วย จึงสะท้านใจวาบ ซึ่งคำนวณแล้วรู้สึกว่ามีแต่มันที่คู่ควรต่อการยืนหยัดร่วมกับผู้นำสำนักใหญ่ สามคนนั้น จับฮึงไต้ซือกวาดสายตาเหลือบมอง ผู้คนทั้งสี่กล่าวอย่างแช่มช้าว่า “ทุกท่านมีเจตนาขัดขวางการนำประแจทองกลับไปของอาตมาหรอกหรือ” จอมครัวพิษ กล่าวอย่างเย็นชาว่า “มิผิด เรื่องนี้หากถกเถียงด้วยเหตุผลก็ไม่มีทางสิ้นสุดเราขอคำแนะนำจากไต้ซือสักหลายกระบวนท่า” กล่าวจบก็สะบัดมือเหวี่ยงถุงหนังลงพื้นดินและในมือของมันได้เพิ่มดาบแวววาวเล่มหนึ่ง ดาบนี้มีความยาวไม่เท่ากับดาบทั่วไป แต่ทั้งกว้างทั้งหนา ลักษณะคล้ายมีดหั่นผัก เพียงแต่ใหญ่กว่ามีดหั่นผักหลายเท่า แลเห็นมันขยับร่างเล็กน้อย กระดูกสันหลังก็ส่งเสียงเกรียวกราว กลับกลายเป็นทั้งผอมทั้งสูงกว่าคนธรรมดาหนึ่งช่วงศีรษะ จอมครัวพิษก้าวยาวๆ ออกไป กวดแกว่งมีดหั่นผักเล่มใหญ่ขึ้น...

๕๒ ♦ เหินห่างกันแค่คืบ ♦ ............... คราแรกซิเล้งมีจิตใจอัดอั้นคร่ำครวญ รู้สึกว่าเทพยาดาฟ้าดินไม่มีความเมตตาการุณย์ ตนมิเคยกระทำเรื่องราวอันชั่วร้าย ชะตาซีวิตไฉนจึงวิปโยคเช่นนี้ แต่หลังจากผ่านช่วงเวลาอันยืดยาวแล้ว จิตใจของตนก็ผิดแผกไป รู้สึกว่ามาตรแม้นจะตกตายไปในตำหนักลับ ก็ยินยอมพร้อมใจ บุคคลผู้หนึ่งมิว่าช้าเลวก็ต้องถึงแก่ความตาย ปัจจุบันนี้เพียงแต่ล่วงหน้าไปก่อนเท่านั้น ซิเล้งในครั้งนี้ยังสามารถหลีกเลี่ยงจากความหมกมุ่นกังวลที่คอยพัวพันมิสิ้นสุด นี่จึงจะเป็นเรื่องที่ทำให้ตนรู้สึกปลื้มประโลมใจ ดังนั้นจิตใจจึงเริ่มสงบลง ตนผุดลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องลับหลังที่ค้นพบ มาถึงนอกประตูห้อง จับจ้องประตูเหล็กซึ่งปิดสนิทดังเดิม แต่มิรู้สึกว่าผิดหวังเท่าใดเลย เวลาหิวโหยซิเล้งก็รับประทานอาหารเสบียงกรังเข้าไปเล็กน้อย และเนื่องจากหนังวัวแห้งขดที่อุ้ยเซี่ยวย้งสร้างขึ้นเป็นพิเศษ มาตรแม้นจะแข็งกระด้าง แต่ก็มีประสิทธิภาพในการบำรุงร่างกาย ขอเพียงแต่กัดกินอย่างกระเหม็ดกระแหม่ ทุกวี่วันกัดเพียงสองคำ ก็สามารถใช้รับประทานได้นานถึงสองปี แน่นอน เมื่อเป็นเช่นนั้น ตลอดทั้งวันก็ต้องตกอยู่ในอาการหิวโหย...

๕๑ ♦ ทดสอบเสี่ยงวาสนา ♦ ............... ทั้งสองสนทนาถึงตอนนี้ ก็ได้ยินอุ้ยฮูหยินส่งเสียงเร่งเร้าหนึ่งบุรุษหนึ่งดรุณี จึงกลับไปในถ้ำ อุ้ยเซี่ยวย้งถือห่อผ้าเล็กๆ ของนาง ซิเล้งกุมกระบี่ยาวเริ่มเดินทางอีกต่อไป อาศัยฝีเท้าของบุคคลทั้งสี่ ยามวิ่งตะบึงคล้ายดั่งเหินบินยังต้องติดเดินทางเป็นเวลาสองชั่วยาม จึงเข้าไปในหุบเขาคับแคบที่อุ้ยเซี่ยวย้งเคยบอกเล่า และขณะอยู่ในหุบเขา สามารถแหงนหน้าขึ้นทัศนาเจดีย์ทองที่สูงตระหง่านเทียมเมฆนั้น จับฮึงไต้ซือเดินเหินนำหน้า และเรือนร่างอาศัยพื้นหิมะที่ท่วมสูง จึงสามารถบดบังอำพรางเอาไว้ ขณะมองจากบนหน้าผา ไม่มีทางพบพาน ชั่วครู่ให้หลัง ทั้งหมดก็เดินเหินอยู่ในเส้นทางของหุบเขา ซึ่งมืดทึบและชื้นแฉะ ทางเดินคดเคี้ยวลื่นไถล ขอเพียงแต่พลาดพลั้งจะได้รับอันตรายถึงแก่ชีวิต ดังนั้นจับฮึงไต้ซือจึงบงการให้ซิเล้งติดตามอยู่ด้านหลังอย่างกระชั้นชิด และส่งเสียงแนะนำว่าสมควรเดินเหินอย่างไร บ่งบอกตำแหน่งเหยียบย่ำลงไปได้ ซิเล้งก็มิกล้ามีสมาธิวอกแวก และด้วยความยากลำบาก...