๔๗ ♦ เทพธิดาผู้ลึกล้ำ ♦ ............... ซิเล้งงงงันไปเล็กน้อย แล้วจึงถอนหายใจยาวๆ ก้มศีรษะลงกล่าวว่า "ข้าพเจ้า ไม่ต้องการพาดพิงถึงเรื่องนี้ โกวเนี้ยโปรดให้อภัยด้วย" อุ้ยเซี่ยวย้งมีประกายตาที่เวทนาสงสาร กล่าวคำขอขมาโทษอย่างแผ่วเบา ทั้งสองนั่งอย่างเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง อุ้ยเซี่ยวย้งได้ทอดถอนหายใจกล่าวว่า "เรื่องราวอันน่าวิปโยคในใต้หล้า เพียงแต่เรื่องของซีเฮีย ก็ชวนเศร้าสลดจนวาจาลึกซึ้งแม้รูปสลักก็หลั่งน้ำตา กระดูกเหล็กไหลก็มอดมลาย" ซิเล้งรู้สึกว่า วาจาสองประโยคในตอนท้ายแสดงชะตากรรมอันอาภัพของตนได้อย่างเหมาะสม จึงพึมพำขึ้นว่า "วาจาลึกซึ้งแม้รูปสลักก็หลั่งน้ำตากระดูกเหล็กไหลก็มอดมลาย..." กาลเวลาผ่านพ้นไปอีกครู่ใหญ่ อุ้ยเซี่ยวย้งพลันกล่าวว่า "ซิเฮีย ท่านกำลังร่ำไห้?" ซิเล้งมิอาจปฏิเสธ ได้แต่ผงกศีรษะเบาๆ อุ้ยเซี่ยวย้ง กล่าวว่า "ข้าพเจ้าชั่วชีวิตมิเคยแลเห็นบุรุษเพศหลั่งน้ำตา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชายชาติชาตรีเฉกเช่นท่าน ขอให้ท่านเงยหน้าขึ้นเถอะ" ซิเล้งรู้สึกว่า อิสตรีนางนี้ประหลาดพิสดารยิ่งนัก แต่ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นบนใบหน้าที่คมคายมีคราบน้ำตาแปดเปื้อน ขอบตาก็ยังแดงก่ำ อุ้ยเซี่ยวย้งพอแลเห็น...

๔๖ ♦ บรรพชิตผู้เยี่ยมยอด ♦ ............... เลี่ยวอ้วงสะท้านใจอย่างรุนแรง รีบใช้เบาะกลมเข้าต้านรับ หาคาดไม่ว่าท่ากระบี่ของซิเล้งพอเริ่มต้น กระบี่ยาวก็กรีดเป็นประกายดั่งสายรุ้งอันเจิดจ้า             พลังกระบี่พอคุกคามมาถึงเบื้องบนศีรษะของเลี่ยวอ้วง ความเกรี้ยวกราดเย็นยะเยียบ รุนแรงจนสามารถทำให้ตลอดเรือนร่างของผู้คนแข็งตัว และแตกตื่นจนตกตายไป สภาพเช่นนี้ เลี่ยวอ้วงไหนเลยจะต้านรับไว้ได้ ถึงกับถอยกรูดเป็นพัลวัน ซิเล้งรีบชะลอสภาวะเล็กน้อย จากนั้นก็ถลันกายเข้าไปในประตูรูปดวงเดือน แล้วจึงห้อยกระบี่ยาวลงต่ำกล่าวว่า “เซี่ยวซือแป๋ ครั้งที่สองนี้ข้าพเจ้าประสบผลอย่างโชคช่วย เพียงแต่มิทราบว่าจะนับได้หรือไม่?” เลี่ยวอ้วงกล่าวว่า “สามารถ...นับได้ อาตมาจะไปน้อมเรียนต่อซือแป๋เฒ่า” กล่าวจบก็หันกายวิ่งตะบึงไปอย่างเร่งร้อน ซิเล้งเบือนสายตาสำรวจดู แลเห็นภายในประตูรูปดวงเดือนเป็นตัวตึกโล่งแจ้งแถบใหญ่อาณาบริเวณกว้างขวาง ปลูกต้นไผ่มรกตจำนวนสุดคณานับ ทางอันกว้างขวางปูลาดด้วยอิฐแดงสายใหญ่ ได้ตัดสร้างจนถึงด้านในของดงไผ่ ดังนั้นจึงมิอาจทราบว่าในดงไผ่มีสภาพการณ์อย่างไร อุ้ยเอี้ยงได้เดินเหินเข้ามา ซิเล้งเบือนศีรษะเหลือบมองมันวูบหนึ่งแลเห็นมันมีสีหน้าลิงโลด ฝีเท้าคล่องแคล่วประกายเจิดจ้าดั่งเดิม ซิเล้งกล่าวอย่างสงสัยใจว่า “อุ้ยเอี้ยงได้ฟื้นฟูเป็นปรกติแล้ว?” อุ้ยเอี้ยงกล่าวว่า “โบราณมีวลีว่า...

๔๕ ♦ พฤติการณ์อันพิสดาร ♦ ............... ในยามสนธยา ทั้งหมดก็เร่งรุดเข้ามาในตัวเมืองแห่งหนึ่ง หยุดรถม้ารับประทานอาหาร โค้วเพ้งมิเหินห่างจากซิเล้งแม้แต่น้อย มันฉกฉวยโอกาสกล่าวถามซิเล้งว่า “ฉี้โกวโกวจะกังวลใจหรือไม่?” ซิเล้งกล่าวอย่างอ่อนระโหยว่า “ย่อมต้องกังวล” “ผู้หลานรู้สึกว่า ผู้แซ่อุ้ยคนนี้หาใช่ถึงกับเป็นคนเลวร้ายไม่” ซิเล้งผงกศีรษะอย่างเงียบงัน โค้วเพ้งกล่าวอีกว่า “แต่พวกเราไหนเลยจะทำให้โกวโกวมุ่งวิตก ดังนั้นผู้หลานจะคอยฉวยโอกาสที่พวกมันมิทันระมัดระวังหลบหนีไปกับเจกเจ่ก” ซิเล้งกล่าวอย่างหมกมุ่นว่า “เกรงว่ามิง่ายดายนัก...” “ข้าพเจ้าทราบว่าเจกเจ่กมีร่างกายอ่อนแอ แต่ข้าพเจ้าจะแบกท่านไป โดยที่สามารถเดินเหินอย่างรวดเร็ว” กล่าวถึงตอนนี้ อุ้ยเอี้ยงได้หวนกลับมา โค้วเพ้งจึงจำต้องหุบปากลง อุ้ยเอี้ยงกล่าวขึ้นว่า “โค้วเพ้ง เจ้านำพาซิเล้งออกจากตัวเมือง ในที่นั้นเรามีรถม้าอีกคันหนึ่ง ค่ำคืนนี้ต้องเร่งรุดโดยมิหยุดยั้ง เพื่อมิให้ถูกพวกฉี้อิงไลล่าตามทัน” มันแค่นหัวร่ออย่างเย็นชากล่าวอีกว่า “พวกมันทางที่ประเสริฐอย่าได้ติดตามมาถึง มาตรมิเช่นนั้นผู้ประสบเคราะห์กรรมยังคงเป็นนางเอง” โค้วเพ้งสะท้านใจวาบ ร้องโพล่งว่า “ท่านคิดจะจัดการกับนางอย่างไร สังหารนางหรอกหรือ?” “เราผู้แซ่อุ้ยมีความข่มกลั้นอย่างจำกัด หากแม้นนางไล่ล่ามาถึงเราก็จะปลิดชีวิตของนาง!” ในเวลาต่อมา โค้วเพ้งได้ปฏิบัติตามวาจา เดินเหินร่วมกับซิเล้งออกไปนอกตัวเมือง พอใกล้จะพ้นเขตเมือง โค้วเพ้งก็กล่าวว่า “บัดนี้พวกมันไม่เห็นพวกเราแล้ว...