-๙-
………….
สุพรรณิการ์ยังนอนสงบนิ่งงันอยู่ตรงที่เดิม ดวงตาของเธอปิดสนิท แขนอันใหญ่โตขนาดเสาเรือนโบราณทั้งสองข้างแนบขนานลำตัว ผ้าสีดำคลุมร่างของเธอไว้ตั้งแต่ลำคอจรดปลายเท้า ขนาดเรือนร่างของเธอคงเดิมมาหลายวัน นอนนิ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สาต่อความเป็นไปทุกอย่างบนโลกใบนี้ และในเมืองอันกว้างใหญ่ซึ่งเธอเคยเดินเหินใช้ชีวิต
เธอไม่รับรู้ถึงข่าวสารในโลกโซเซียลที่รวดเร็วและหมุนแรงราวกับพายุทอนาโด รูปถ่ายของเธอถูกแชร์กันไปเป็นทอดๆ จากหนึ่งเป็นร้อยและก็เข้าสู่หลักล้านในเวลาไม่นาน พร้อมความเห็นต่างๆ นานา ทั้งด้านบวกดีงาม และถ้อยคำแฝงการจิกกัดเล็กๆ โปรยหว่านลงบนโลกเสมือนผสานไว้ทั้งความเห็นอกเห็นใจราวกับว่าพวกเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของดวงวิญญาณที่ถูกกักขัง นอกนั้นยังแทรกด้วยทัศนะดิบเถื่อนของผู้ที่มองต่างไปจากกระแสหลัก ในทำนองว่าเธอคงทำกรรมไว้มากถึงได้ถูกจองจำอยู่ในห้องหับที่หาทางออกไม่เจอ ผลกรรมดึกดำบรรพ์ซึ่งไม่มีใครสนใจเสาะหาต้นทางที่มานี่เอง ส่งผลให้ผู้ที่แบกภาระอยู่ข้างหลังต้องรับห่วงโซ่แห่งความทุกข์ระทมใจอย่างช่วยไม่ได้
ความเห็นด้านลบประหนึ่งสายน้ำแผ่วเบา ครั้นถูกแรงเชี่ยวจากมหาธาราซึ่งทรงพลานุภาพมากกว่าหลายร้อยเท่า พลันถูกตีตกไปในเวลาอันรวดเร็ว แล้วเจ้าของถ้อยคำก็มีอันล่องหนไปในความลี้ลับบนโลกโซเซียลมีเดีย
สุพรรณิการ์ไม่รับรู้ถึงลิขสิทธิ์รูปที่เธอถ่ายไว้ เมื่อนำไปลงบนหน้าวอลล์เฟซบุ๊กซึ่งเธอไม่มีโอกาสได้ปิดอำลา รูปถ่ายของเธอจึงถูกก๊อปปี้และแชร์ไปตามหน้าวอลล์ของเพื่อนเก่า ทั้งเพื่อนร่วมงานและอดีตนิสิตเอกภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ แทบทั้งหมดในจำนวนนั้นต่างดำรงสถานภาพเป็นคุณครูตามสถานศึกษาต่างๆ
คำไว้อาลัยยาวเหยียด ตามมาด้วยสารพัดความเห็น แน่นอน สุพรรณิการ์ไม่อาจมองเห็นและไม่เคยรับรู้ ไม่มีส่วนซาบซึ้งปลาบปลื้มหรือเอ่ยคำขอบคุณ แม้เจ้าของถ้อยคำเหล่านั้นจะแอบวาดหวังว่า ดวงวิญญาณพิสุทธิ์ของสุพรรณิการ์จะรับรู้และสัมผัสถึงความรักความปรารถนาดีของพวกเขาก็ตาม
แม้แต่บรรดาผู้คนซึ่งลืมเลือนกันไปเป็นเวลานาน เพื่อนร่วมรุ่นสถาบันการศึกษาซึ่งอยู่คนละกลุ่ม และไม่ได้ชิดใกล้จนรู้สึกผูกพัน ข่าวสารการจากไปและรูปถ่ายที่พวกเขาค้นพบ ความจำเดิมที่พอหลงเหลือเงาแห่งอดีตได้หวนย้อนกลับมา ภาพนักศึกษาสาวร่างกลมป้อม แก้มยุ้ย คล่องแคล่วและร่าเริง นักกิจกรรมคนขยันขันแข็งที่ใครต่อใครเคยผ่านตา บัดนี้เธอได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ และทิ้งเรื่องเล่าขานอันน่าสะพรึงเอาไว้ข้างหลัง
สุพรรณิการ์จมลึกสู่ห้วงนิทรารมย์อันเป็นนิรันดร ดวงตาสองข้างของเธอหลับสนิท ไม่สามารถมองเห็นภาพบนจอโทรทัศน์จอขนาดสามสิบสองนิ้วในห้องชุดที่เธอเช่าซื้อ นั่นน้องสาวคนติดกับเธอกำลังให้สัมภาษณ์รายการโทรทัศน์ ดีวีดีซึ่งทางการรายจัดส่งมาถูกเปิดผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์หน้าจอยี่สิบสองนิ้วที่เธอเป็นคนซื้อ ช่วงท้ายรายการชมนาดกำลังกล่าวถึงเธอ
“ภายหลังที่แม่จากไป พี่สุก็ดูแลครอบครัวทุกอย่าง พ่อรายได้ไม่มาก งานช่างไม้น้อยลง สวนดอกไม้ก็ไม่ได้ทำ ค่าเรียนของหนู ของน้องคนเล็ก พี่สุก็ส่งมาให้ตลอด”
อาทิตย์ สุขประพฤติ สบตากับกล้องแล้วหันไปทางแขกรับเชิญของรายการ “คุณสุพรรณิการ์จากไปแล้ว ในฐานะน้องสาวที่ต้องรับช่วงต่อ ตอนนี้คุณชมนาดก็มีการงานมั่นคง เป็นพยาบาลวิชาชีพ คิดว่าจะดูแลพ่อและน้องได้ดีเท่าคุณสุพรรณิการ์ไหมครับ”
หญิงสาวที่เพิ่งผ่านการแต่งหน้าทำผมมาเป็นครั้งที่สองของชีวิตยิ้มน้อยๆ แล้วสั่นหัวเบาๆ
“ยากที่จะทำได้แบบพี่สุค่ะ หลายปีที่ผ่านมา พี่สุเป็นทั้งแม่และพี่สาว ชมรู้ว่าพี่สุทำงานหนักมาก ไหนจะงานประจำ งานที่รับคนอื่นมา ภาระค่าใช้จ่ายที่ส่งมาให้ทางบ้าน ไหนจะต้องผ่อนคอนโดฯ พ่อเคยโทรเช็คตอนตีสอง พี่สุยังไม่นอน นั่งออกแบบปกหนังสือที่รับงานคนอื่นมา…”
สุพรรณิการ์ไม่มีโอกาสเห็นน้องสาวบนจอสี่เหลี่ยม และภาพปกหนังสือจำนวนมากมายซึ่งเธอออกแบบถูกฉายซ้ำออกสู่สาธารณะ
เช่นเดียวกัน สุพรรณิการ์ไม่รับรู้ว่าเรือนร่างที่เปลี่ยนไปของเธอปรากฏบนสื่อต่างๆ พร้อมประเด็นถกเถียงมากมายของคนในวงการแพทย์
ห้องชุดซึ่งเธอยังผ่อนไม่หมดกลายเป็นที่สนใจ บุคลากรสายข่าวหลายสำนักผลัดกันมาเยือน ก่อนบันทึกภาพส่วนใดส่วนหนึ่งของห้อง พวกเขาขออนุญาตพ่อและน้องสาวของเธอ รายการโทรทัศน์มุ่งตรงเข้าหาผู้ที่ยังมีชีวิต เป็นผลให้อาทิตย์ สุขประพฤติ ต้องส่งทีมงานมาประกบติดในเชิงให้ความดูแลแกมห่วงใย
นักเล่าข่าวที่เพิ่งพบกับรุ่งอรุณแห่งวิชาชีพแวะเวียนมาเยือน เขาบอกกับสมพลว่าต้องทำต่อเนื่องถึงจะบังเกิดผล หลังสัมภาษณ์สดชมนาดแล้ว ยังมีผู้เกี่ยวข้องอีกมากมาย เช่น เพื่อนร่วมงาน เพื่อนร่วมรุ่นในสถาบันการศึกษาของสุพรรณิการ์
“ลูกสาวที่น่ารักของคุณสมพลกำลังเป็นที่สนใจของสังคม ผมอยากนำเสนอแง่มุมอื่นๆ อีก”
ช่างไม้ได้แต่รับฟัง อาทิตย์สำทับอีกว่า “ทุกคนจะยกย่องเธอ ขณะยังมีชีวิตอยู่เธอทำแต่สิ่งดีๆ ไว้ ทุกคนรักเธอ และความรักจากใจทุกดวงนี้เองจะช่วยให้เธอได้กลับบ้าน”
อาทิตย์ชักชวนชมนาดไปออกรายการอีกรอบ หญิงสาวได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้ ทั้งไม่มั่นใจต่อการตอบคำถาม และยังรู้สึกเขินอายตัวเองในจอโทรทัศน์
“คุณกลายเป็นคนดังไปแล้ว” อาทิตย์ยิ้มกระเซ้าพยาบาลสาว “ไม่เชื่อคุณลองไปเดินตลาดนัดดูสิ คุณจะถูกแม่ค้าเข้ามารุมล้อมไม่แพ้ดาราทีเดียว”
อาทิตย์พยายามกันรายการโทรทัศน์ช่องอื่นออกไปด้วยอ้างสัญญาซึ่งไม่เคยได้จัดทำขึ้นจริง ในฐานะที่เขาเป็นคนค้นพบแหล่งข้อมูล และเป็นคนชงเรื่องให้สื่อสิ่งพิมพ์รายวันในเครือเดียวกันเสนอนำร่อง เขาก็ควรเป็นผู้ถือสิทธิ์ครอบครองแหล่งข้อมูลอันเปรียบเสมือนเหมืองทองคำแห่งนี้แต่เพียงผู้เดียว
ตะล่อมลูกสาวคนโตแล้ว อาทิตย์ก็หว่านล้อมผู้เป็นพ่อและลูกสาวคนเล็ก หลังจากหารือแกมโน้มน้าวเพื่อนรุ่นน้องอย่างณพชัยให้เห็นดีเห็นงามกับข้ออ้าง และเหตุผลที่เขาชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อม
“เราต้องตีเหล็กที่กำลังร้อน เข้าใจนะณพ ทำต่อเนื่องตอนที่คนให้ความสนใจ”
อ้อมแขนใจกลางเมืองหลวงได้กอดกระชับคนทั้งสามอีกครั้ง ณพชัยนำรถมาบริการเช่นครั้งก่อน ฝ่าม่านแสงไฟและความมืดของมหานครออกสู่รุ่งเช้าซึ่งท้องถนนเกลื่อนไปด้วยยวดยาน หญิงสาวข้างกายคนขับเหลือบมองเบาะหลังบ่อยครั้ง แม้ผ่านการทดสอบจากทีมงาน และรู้คำถามล่วงหน้าที่จะต้องตอบบางส่วน แต่สีหน้าช่างไม้บ้านนอกยังแฝงความกังวล ขณะเด็กหญิงข้างกายของแกกลับมีสีหน้าสงบ ทุกครั้งที่หันมาสบตาพี่สาว พวงชมพูจะส่งยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตา
ช่างไม้ที่ตลอดชีวิตห้าสิบสามปีไม่เคยเข้าร้านเสริมสวย ผมของแกตัดสั้นมาจากบาร์เบอร์แถวบ้านเดิม ครั้นถูกปรับแต่งด้วยไดร์เป่าผม พร้อมริมฝีปากที่เจือด้วยลิปมันบางๆ สมพลสบตากับชมนาดด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน
แกกลับจากห้องแต่งหน้าพร้อมกับลูกสาวตัวน้อยที่ผ่านการเสริมสวยมาด้วยเช่นกัน กระโปรงยาวสีขาวขับเน้นให้พวกชมพูดูสดใสยิ่งขึ้น ช่างเสริมสวยแต่งหน้าให้เธอค่อนข้างเข้มเหมือนจะขึ้นเวทีไปฟ้อนรำ
คล้อยหลังพ่อและน้องสาวที่ถูกนำตัวไปยังห้องส่ง ชมนาดนั่งคู่กับณพชัยจ้องจอโทรทัศน์ที่เพิ่งตัดเข้าโฆษณา ดวงตาสองคู่พร้อมกันส่งใจช่วยแขกรับเชิญที่กำลังจะออกรายการสด
“พ่อกับน้องของชมต้องทำได้ดีกว่าที่คิดไว้” ณพชัยพูดขึ้นเบาๆ “ความเป็นธรรมชาติของคนชนบท เสน่ห์แรงนะครับ”
“พ่อไม่เคยพูดอะไรยาวๆ” ชมนาดแย้ง
“ถึงเวลาเหมาะสม คำพูดจะออกมาจากใจของแกเอง”
“ยายพูก็เหมือนกัน”
“อย่าห่วงเลยครับ ตอนชมออกรายการ ผมก็ไม่คาดหวังอะไรขนาดนั้น แต่ยังทำได้ดีเกินคาด”
สมพลเดินออกจากห้องรับรองไปพร้อมทีมงานและลูกสาว ตอนนั้นแกสวมกางเกงขายาวเก่าๆ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเทาที่เพิ่งผ่านการรีดเป็นครั้งแรกในรอบปี ครั้นปรากฏตัวอีกครั้งบนจอโทรทัศน์ในฐานะแขกรับเชิญพิเศษ ผมเผ้าที่ตกแต่งจนดูดีผิดตา พร้อมเสื้อสูทสีเข้มซึ่งทีมงานหามาให้ ช่างไม้จากชนบทเหมือนจะกลายเป็นอีกคนหนึ่ง
ชมนาดถึงกับเบิกตากว้างขณะจ้องมอง แล้วร้องทักเสียงดัง
“พ่อหนูหรือนั่น”
บรรยากาศในรถตอนขากลับไม่ต่างไปจากครั้งก่อน ทั้งสี่ไม่ได้ปริปากพูดคุย ชมนาดไม่ได้กระเซ้าถึงเสื้อสูทและทรงผมอันน่าขบขันของพ่อ ขณะเนินแก้มของพวงชมพูยังนวลเนียนด้วยมรดกของช่างแต่งหน้าที่ตกทอดไว้ ณพชัยซึ่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยดึงสมาธิให้จดจ่ออยู่กับถนนและยวดยาน
ชมนาดจมอยู่กับเรื่องราวที่พ่อได้บอกเล่าผ่านรายการ หลายเหตุการณ์เธอเองก็เพิ่งจะมีโอกาสรับรู้ ไม่เพียงความยากลำบากของครอบครัวช่วงที่เธอยังเด็ก โตเข้าเรียนแล้ว พ่อแม่และพี่สาวต้องฟันฝ่าอุปสรรคอันหนักหน่วง ปีที่แม่ล้มป่วย พ่อไม่มีกำลังใจทำงาน คอยเฝ้าดูแลคู่ชีวิตด้วยความทุกข์กังวลรายได้ทั้งหมดของครอบครัวมาจากลูกสาวคนโต
ปีที่แม่จากไป สุพรรณิการ์ซึ่งใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ โดยสารเครื่องบินกลับบ้านทันทีที่รู้ข่าว สำหรับสุพรรณิการ์แล้ว แม่คือทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้ หญิงสาวที่เข้มแข็ง ร่าเริง เป็นขวัญใจของเพื่อนบ้าน ซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนอกที่สงบนิ่งของแม่
ความหลังอันแสนชื่นบาน และแฝงช่วงชีวิตอันเศร้าลึกโปรยหว่านมากับภาพบนจอโทรทัศน์ ท้ายรายการ อาทิตย์ สุขประพฤติถามพวงชมพูว่าพี่สาวจากไปแล้ว ตอนนี้น้องพูก็เป็นเจ้าของห้องชุด ถ้าย้ายเข้ามาอยู่ กลัวไหม…
สำหรับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ทุกครั้งที่พี่สาวกลับบ้าน เธอจะออกไปยืนรอที่ริมถนน ไม่มีเพื่อนเล่นหรือใครอื่นในละแวกนั้น เธอตั้งตารอจนรถรับจ้างแล่นตรงเข้ามา ทันทีที่พี่สาวลงจากรถ เธอวิ่งปรี่เข้าหา โผเข้ากอดกันแน่นทั้งพี่และน้อง นั่นคือนางฟ้าหรือเทพธิดาของเธอ บันดาลให้ทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ ขนม ของเล่น หนังสือ บทเพลงไพเราะ นิทานมหัศจรรย์ และอ้อมกอดอบอุ่นตลอดค่ำคืนที่นอนเคียงข้าง
พวงชมพูไม่เคยถูกปลูกฝังให้เชื่อเรื่องภูตผีปีศาจ เธอจึงไม่มีอะไรจะต้องกลัว ในความคิดของเด็กหญิงวัยนี้ หากเธอจะต้องย้ายมาอยู่ห้องชุดของพี่สาวในวันข้างหน้า สิ่งเดียวที่เธอจะนึกถึงก็คือเตียงอันเดิมที่เคยนอนกอดพี่สาว แล้วเคลิ้มหลับไปกับนิทานเรื่องใหม่
น้ำเสียงใสๆ ตอบกลับพิธีกรรายการด้วยความมั่นใจ
“ไม่กลัว หนูยังคิดว่าได้นอนกอดพี่สุ และพี่สุก็เล่านิทานให้ฟัง”
วันที่สามพ่อลูกนั่งดูเทปรายการร่วมกันบนจอคอมพิวเตอร์ ขณะสุพรรณิการ์ยังนอนสงบอยู่ในอีกห้องหนึ่ง ยอดวิวในยูทูบทะลุหลักล้านไปแล้ว ห้องชุด และคอนโดที่เคยเงียบสงบเปลี่ยนไป ไม่เพียงนักข่าวจากสื่อต่างๆ แวะเวียนกันมา ข้าราชการจากสำนักงานเขตยกโขยงมาเยือนหนแรก บอกว่าอีกไม่นานผู้ว่าราชการจะแวะมาสอบถามและดูแลปัญหา
ใต้ป้ายชื่อ “ชื่นสุขคอนโดมิเนียม” เป็นตัวลูกศรสีแดงชี้เข้า ปกติยวดยานต่างๆ แล่นผ่านเลยไปด้วยความเร็ว บัดนี้หลายคันชะลอช้า ทั้งคนขับและผู้โดยสารต่างมองผ่านหน้าป้อมยามเข้าไปข้างใน
ชมนาดตื่นขึ้นมาดูแลพี่สาวทุกเช้า เล็บที่ใหญ่โตไม่สามารถหากรรไกรมาตัดได้ เธอปล่อยให้งอกยาวต่อไป ขณะที่ความสะอาดต่างๆ เธอจัดการได้ แล้วเช้าวันนี้ เธอต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าผมบนหัวของสุพรรณิการ์เปลี่ยนสีไป
เพียงชั่วข้ามคืน เรือนผมที่เคยดำขลับ ขาวโพลนไปทุกเส้น
……………………………………
อ่านทุกตอนคลิ๊กที่รูป
