“ลูกคือความฝันของพ่อแม่
แต่ลูก ควรมีความฝัน เป็นของตัวเอง
อย่าให้ความรักของพ่อแม่
มาทำให้ลูกไม่ได้ทำสิ่งที่เขารักที่จะทำ”
พ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกได้ดี ใช้ชีวิตไม่ลำบาก และประสบความสำเร็จ ทั้งในเรื่องการงาน สังคม และชีวิตส่วนตัวด้วยกันทั้งนั้น
จึงไม่น่าแปลกใจที่พ่อแม่บางคน ขีดเส้นทางวางแผนอนาคตไว้ให้ลูกทุกฝีก้าว
ตอนเด็กๆ เรียนศิลปะ ดนตรี จินตคณิต เทควนโด้ เทนนิส กอล์ฟ บัลเล่ต์ เปียโน กีต้าร์ ภาษาต่างประเทศ
พอเข้าโรงเรียนได้ ต้องเข้าโรงเรียนชั้นนำ จบการเรียนประจำวัน ก็เข้าเรียนพิเศษต่อ
เข้ามหาวิทยาลัยระดับแนวหน้า เรียนคณะดังๆ จบออกไป ทำงานบริษัทมหาชนที่มีชื่อเสียง
พ่อแม่บางคนวางแผนทั้งหมดนี้ไว้ตั้งแต่ลูกอยู่ในท้อง
พอคลอดออกมาลูกเริ่มหายใจ ทุกอย่างก็เริ่มต้นไปตามแผน
ไม่แปลกที่พ่อแม่จะรักลูก วางแนวทางให้ลูกประสบความสำเร็จในชีวิต แต่ความสำเร็จควรมาพร้อมกับความสุข
ถ้าพ่อแม่อยากให้ลูกเป็นหมอ แล้วลูกก็ชอบหมอ ใฝ่ฝันอยากเป็นหมออยู่พอดี พ่อแม่ลูกคู่นี้จะมีความสุขที่สุด
ลูกมีความสุขกับการเรียนแพทย์ และพ่อแม่ก็ภูมิใจที่เห็นลูกใส่เสื้อกาวน์
แต่ถ้าพ่อแม่อยากให้ลูกเป็นหมอ แต่ลูกอยากเป็นนักร้องหรือเชฟทำอาหาร ความสุขของพ่อแม่กับลูกอาจต้องเดินสวนทาง กัน
ถ้าลูกตามใจพ่อแม่ สอบหมอแล้วเป็นหมอจนได้ เพื่อให้พ่อแม่มีความสุข
แต่คนที่ไม่ได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ จะทำได้ไม่นาน และทุกครั้งที่ทำ จะเต็มไปด้วยความทุกข
และคนที่ไม่มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำ คนที่รับกรรมคือเพื่อนร่วมงานหรือผู้รับบริการจากคนคนนั้น
คนที่ทำงานด้วยความทุกข์ รังสีความทุกข์ก็แผ่กระจายไปสู่ทุกคนที่เกี่ยวข้อง จึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะให้ลูกไปแก้แค้น แทนพ่อแม่
“พ่อสอบหมอไม่ได้ ลูกไปสอบหมอแก้แค้นแทนพ่อแม่สักครั้ง อย่างน้อยตระกูลเราต้องมีหมอสักคนก็ยังดี”
หมอเป็นอาชีพที่สุดยอดอาชีพหนึ่ง ผ่าตัดจากคนใกล้ตายกลายเป็นรอดชีวิตได้ ก็เห็นมีอยู่อาชีพเดียวคือหมอ
ผมยังดีใจอยู่อย่างหนึ่งในชีวิตนี้ ที่มีโอกาสช่วยเหลือคนให้รอดตายไว้นับไม่ถ้วน
เพราะอะไรหรือครับ
ก็เพราะผมสอบหมอไม่ติดไง
ถ้าคนอย่างผมเป็นหมอ ผมเชื่อว่าต้องมีคนตายอีกหลายคนเพราะผม
คือพูดง่ายๆ ผ่าเมื่อไหร่ ได้ตายทุกคน
ให้คนที่เขามีความสุขกับการเป็นหมอผ่าดีกว่า
ดังนั้น ถ้าให้ลูกต้องทำในสิ่งที่พ่อแม่เห็นว่าดี แต่ลูกไม่มีความสุข
ความทุกข์มันไม่ได้จบที่ลูกเราคนเดียว มันแผ่กระจายกับใครอีกมากมาย ที่ต้องอยู่กับลูกเรา
ให้เขาทำสิ่งที่เขาทำได้ ทำอะไรที่เขาชอบและมีความสุขที่จะทำมัน
ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นงานที่ไม่มีเกียรติ เพราะเกียรติของคนอยู่ที่ผลของงาน
ไม่ต้องกังวลใจว่าเงินไม่พอใช้ อยู่ไม่ได้
ถ้าเขาเก่งที่สุดในสิ่งที่เขาทำ เงินจะวิ่งตามหาเขาเอง
ความสุขของพ่อแม่ อยู่ที่เห็นลูกมีความสุขใช่ไหม
ดังนั้น ปล่อยให้เขาทำสิ่งที่เขาทำได้ ทำด้วยใจ และทำได้ดี นั่นแหละคือวิธีที่ทำให้พ่อแม่มีความสุข
เรื่อง: จตุพล ชมภูนิช
ภาพ: ขวัญญาณี ศิรธนอนันต์
