คาถาพา ‘สุข’

ถ้ามีใครถามคุณว่าในชีวิตของคุณ

“ใครสำคัญที่สุด และอะไรสำคัญที่สุด”

                คุณจะตอบว่าอย่างไร

ในหนังสือ “ล้ม ลุก เรียน รู้” ของ ‘โจ้’ ธนา เธียรอัจฉริยะ เขาเล่าเรื่อง ‘วู้ดดี้’ วุฒิธร มิลินทจินดา ตอนที่เจอคำถามดังกล่าวบนเวที

‘วู้ดดี้’ วันนั้นคือวันที่ได้เรียนรู้ธรรมะจากท่าน “ว.วชิรเมธี” มาแล้ว

เขาตอบสั้นๆ ว่าคนที่สำคัญที่สุด คือ คนที่อยู่หน้าเขาตอนนี้

สถานที่ที่สำคัญที่สุด คือ ห้องบรรยายแห่งนี้

และสิ่งที่สำคัญที่สุด คือ บทสนทนาตอนนี้

ครับ “ปัจจุบัน” สำคัญที่สุด

หลักคิดของพุทธศาสนาเรื่องหนึ่ง คือ “ปัจจุบันขณะ” ให้สมาธิของเราอยู่กับปัจจุบันมากที่สุด

อย่าไหวเคลื่อนไปตามความคิดที่มักจะวนเวียนกับ “อดีต” ที่ผ่านไปแล้ว

และ “อนาคต” ที่มาไม่ถึง

จากเรื่องของ ‘วู้ดดี้’ เขากลับมาเล่าเรื่องกษัตริย์โซโลมอนผู้เรืองอำนาจ

วันหนึ่ง กษัตริย์อยากทดสอบเสนาบดีผู้จงรักภักดี

ท่านจึงตั้งโจทย์ที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ขึ้นมา

นั่นคือ ให้ไปค้นหา “แหวน” วงหนึ่งที่มีคุณสมบัติดังต่อไปนี้

1. ถ้าคนที่มีความสุขมากๆ เห็นแหวนวงนี้แล้วจะต้องรู้สึกเศร้า
2. ถ้าคนที่กำลังรู้สึกเศร้า เห็นแหวนวงนี้จะต้องมีความสุขขึ้นในทันใด

เหมือน “ปริศนาธรรม” ที่คมคาย

แต่อีกมุมหนึ่ง เราคงรู้สึกเหมือนกัน

ตั้งโจทย์แบบนี้

…แกล้งกันนี่หว่า

นอกจากนั้น กษัตริย์โซโลมอนยังตรัสด้วยว่าเขาอยากได้แหวนวงนี้เพื่อใช้ในพิธีสำคัญอีก 6 เดือนข้างหน้า

นั่นหมายถึงเสนาบดีคนนี้มีเวลาแค่ 6 เดือน

โจทย์ก็ยาก-เวลาก็สั้น

เสนาบดีคนนี้พยายามค้นหา “แหวน” ประหลาดนี้เท่าไรก็หาไม่ได้

จนวันสุดท้ายก่อนพิธีการสำคัญ เขาเดินอยู่แถวแหล่งยากจนที่สุดที่เยรูซาเล็ม

และบังเอิญหยุดอยู่ที่ร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง

เขาคิดอะไรขึ้นมาได้

เสนาบดีคนนี้ขอซื้อแหวนทองเกลี้ยงวงหนึ่ง และให้ช่างสลักคำบางคำไว้ที่แหวน

พอมาถึงพระราชวัง เขานำแหวนวงนี้ถวายกษัตริย์โซโลมอน

กษัตริย์หยิบแหวนขึ้นมา พลิกดูข้อความที่สลักไว้

มีคำสี่คำ

เขียนว่า “Gem zeh ya’avor”

แปลว่า “แล้วมันจะผ่านไป”

ครับ คนที่มีความสุขมากๆ เมื่อเห็นข้อความนี้

เขาจะรู้สึกเศร้า

คนที่มีความทุกข์รู้สึกเศร้าอยู่ เห็นข้อความนี้

เขาจะมีความหวัง

“แล้วมันก็ผ่านไป”

ไม่มีอะไรดำรงอยู่นิรันดร์

ความไม่แน่นอน คือ สิ่งที่แน่นอนที่สุด

เรื่องสุดท้ายที่ ‘โจ้’เล่าในตอนนี้

เขาเล่าเรื่อง “เมนิ” ลูกสาวคนเล็กตอนที่จะย้ายไปเรียนโรงเรียนอินเตอร์

เธอไม่มั่นใจว่าจะคุยกับเพื่อนเป็นภาษาอังกฤษรู้เรื่องไหม

จะมีเพื่อนมาคุยด้วยไหม ฯลฯ

‘โจ้’ บอกว่าการคุยกับเด็กที่กำลังจะเป็นวัยรุ่น สอนตรงๆ ไม่ได้

เขานึกถึงการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่เพิ่งดูจบ

“One Punch Man”

วันหนึ่ง “ไซตามะ” พระเอกในเรื่องมีปัญหาหนักหนาสาหัสมาก

เขารำพึงกับตัวเอง

“ปัญหาของวันพรุ่งนี้ก็ให้ตัวฉันในวันพรุ่งนี้จัดการละกัน”

‘โจ้’ เล่าเรื่องนี้ให้ลูกสาวฟัง

เธอครุ่นคิดอยู่พักใหญ่

ก่อนที่จะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม

ครับ ชีวิตของเรามีทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต

สิ่งที่สำคัญที่สุดของเรา คือ “ปัจจุบัน”

อย่าไปหวั่นไหวกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว และยังมาไม่ถึง

แต่เราต้องอย่ายึดติดกับ “ปัจจุบัน” มากเกินไป

คิดว่าตอนนี้เป็นแบบนี้ มันต้องเป็นแบบนี้ตลอดไป

ให้คิดเสมอว่าทุกข์หรือสุขตอนนี้

…แล้วมันก็ผ่านไป

แต่ถ้ายังทุกข์อยู่ ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร

ให้บอกกับตัวเองว่าโลกนี้ยังมีวันพรุ่งนี้เสมอ

ปัญหาของวันพรุ่งนี้ให้เป็นภาระของตัวเราในวันพรุ่งนี้

คืนนี้ ขอหลับก่อนนะ

…ราตรีสวัสดิ์

คอลัมน์: ตัวอักษรบาดมือ

เรื่อง: “หนุ่มเมืองจันท์”