๕๖ ♦ วาสนาอีกชาติหนึ่ง ♦ ............... สองวันผ่านพ้นไป ล้วนไม่มีเหตุการณ์อุบัติขึ้น กิมเม้งตี้ขณะที่นั่งผนึกลมปราณ พลันได้ยินนอกประตูห้องแว่วสำเนียงอันแผ่วเบาคล้ายดั่งใบไม้ร่วง             มันสะท้านใจวาบ คำนึงว่า “...นี่แสดงว่าเป็นเสียงฝีเท้าเหยียบย่ำพื้นดินของผู้มีพลังฝีมือสูงเยี่ยม บุคคลนี้สามารถเร้นกายเข้ามาในระยะใกล้ชิด เราค่อยรู้สึกตัว ทั้งๆ ที่กำลังนั่งผนึกกำลัง อาศัยวิชาตัวเบาเช่นนี้ก็นับว่าน่าสะท้านโลก...” ดังนั้นจึงกระทำตามแผนที่กำหนดไว้ ล้มกายลงบนเตียงนอน แสดงท่วงท่ากำลังหลับใหล ประตูห้องพลันถูกผู้คนผลักเปิดออก บังเกิดสุ้มเสียงดังขึ้น กิมเม้งตี้เพียงลืมตาข้างเดียวมองออกไป แลเห็นหน้าประตูยืนหยัดไว้ด้วยบุรุษชุดดำสนิท ศีรษะใช้ผ้าดำคลุมปกปิดโฉมหน้าเอาไว้ เพราะเหตุนี้ กิมเม้งตี้จึงเพียงสามารถคำนวณจากส่วนสัดของผู้ที่มาว่า ฝ่ายตรงข้ามหาใช่ผู้ชราภาพ สำหรับใบหน้าท่าทางมิอาจทราบได้ มันรีบพริ้มตาลง แสดงท่วงท่าที่ทอดอาลัย ผู้คลุมหน้าชุดดำมีประกายตาดั่งสายฟ้า เขม้นมองอย่างคมกล้าอยู่เนิ่นนาน...

๕๕ ♦ พลังจิตสองสุดยอด ♦ ............... ซิเล้งในสถานการณ์ที่ขาดแคลนเสบียงอาหารเช่นนี้ หากแม้นถูกกักอยู่ในความมืด และพบแต่ความเปล่าเปลี่ยว ตนก็จะกัดกินเสบียงอาหารจำนวนมากอย่างลืมตัว ดังนั้นอีกมินานก็ต้องอดตายไป ซึ่งอาจก่อนจะคลุ้มคลั่งเสียอีก             บัดนี้สภาพการณ์พอเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง ข้อแรกซิเล้งก็มิต้องอยู่ในความมืดมิดสนิทอีก โดยนัยกลับภายในห้องเทพเจ้ามีแสงสว่างยิ่งนัก นี่ทำให้ตนสำนึกไปว่า ทางเดินที่คล้ายกับใยแมงมุมทางด้านนอก คราก่อนก็มีแสงสว่างเช่นเดียวกัน เพียงแต่ภายหลังล้วนถูกปิดสกัด ทำให้กลับกลายเป็นมืดมิด ข้อที่สอง ภายในห้องเทพเจ้ามีความอบอุ่นเหลือแสน ซากสังขารของปรมาจารย์ทั้งสองท่านบนเตียงศิลาเสมือนกับเป็นผู้มีชีวิต ทำให้ตนบรรเทาความรู้สึกที่เปล่าเปลี่ยวเดียวดายมิน้อย ข้อที่สาม วิชาพลังจิตสองสุดยอดนี้ ทำให้ซิเล้งต้องหมกมุ่นฝึกปรือ บุคคลหนึ่งเวลาไม่มีเรื่องราวกระทำ ย่อมทรมานยิ่งนัก ตรงกันข้าม พอมีเรื่องวุ่นวาย...

๕๔ ♦ มรสุมระลอกซ้ำ ♦ ............... ฉี้อิงส่งเสียงกล่าวว่า             “หากแม้นพวกมันเป็นเพียงชนชั้นสามัญ ยามเสี่ยงชีวิตอาจจะรุนแรง แต่ผู้ทรงฝีมือแห่งยุคได้มาชุมนุมกันในที่นี้ คงไม่ลำบากต่อการสกัดขัดขวาง” นางแมงมุมขาวกล่าวว่า “เจ้เจ๊เข้าใจผิดแล้ว บุคคลเหล่านั้นพอเริ่มลงมือ พลังฝีมือจะเพิ่มพูนหลายเท่าตัว กอปรกับต่อสู้อย่างมิคิดชีวิต ความจริงมีไม่กี่คนที่ต้านทานพวกมันเอาไว้ได้! “อือม์ คราก่อนได้ยินท่านบอกว่า อลัชชีโลกันตร์เพาะขบวนนางเฒ่าขี้ผึ้งจำนวนหนึ่ง ทุกผู้คนจู่โจมได้ครั้งเดียวก็เสียชีวิต ดังนั้นจึงรู้ร้ายกาจอย่างสุดแสน ขณะนี้บุคคลสิบกว่าคนนั้น ก็คงนำชัชวาลแห่งชีวิต ใช้ออกในคราเดียว ก็จะเผาผลาญหมดสิ้น อานุภาพจึงเพิ่มพูนกว่าปรกติหลายเท่าตัว” นางแมงมุมขาวกล่าวว่า “ถูกต้อง พวกมันเหล่านี้จึงน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก ขอเพียงแต่มีกำลังเคลื่อนไหว ก็จะใช้ออกโดยมิเลิกรา ดังนั้นเฒ่าเอกะประหลาดจึงไม่วิตกกังวลและไม่คำนึงถึงชีวิตของเตียกงหมงเลย” ปึงเซียะก็กล่าวขึ้นว่า “คำนวณจากพลังฝีมือของชนชั้นจูกงเม้ง...