๒๔ ♦ อันตรายยังคุกคาม ♦ ............... ซิเล้งเร้นกายในความมืด เร่งรุดตามรายทางอันรกร้าง ตนหาใช่ไร้จุดหมายไม่ โดยนัยกลับนี่เป็นการเคลื่อนไหวที่กำหนดขึ้นก่อน โดยเร่งรุดสู่ทิศตะวันตกเฉียงใต้ อ้อมเป็นวงกว้าง แล้ววกสู่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ             มินานให้หลัง เร่งรุดอยู่ตามทางเดินสายใหญ่เป็นระยะทางเกือบห้าลี้ ริมทางหลวงปรากฏเก๋งพักผ่อนหลังหนึ่ง ซิเล้งพอเข้าสู่ตัวเก๋ง ก็ห่อปากส่งเสียงไปสามครั้ง ในพุ่มพฤกษาหลังเก๋งก็ปรากฏบุคคลขึ้นผู้หนึ่ง จูงม้าเร็วสองตัวมา บุคคลนั้นกล่าวว่า “ซิเสียวเฮียบมาได้รวดเร็วก่อนกำหนด ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดำเนินอย่างราบรื่น” ซิเล้งกล่าวว่า “ยังประเสริฐที่จูกงเม้งมิกล้าปรากฏกายตามความคาดหมาย มันพอพบว่าพวกเราเดินทางอย่างเปิดเผย ทำให้หวาดระแวงว่าข้าพเจ้ามีหลักฐานแสดงความชั่วช้าของมัน ทราบดีว่ารูปการณ์ตอนนี้ไม่อนุญาตให้ฆ่าปิดปากข้าพเจ้า จึงมิกล้าปรากฏกายขึ้น” บุคคลผู้นั้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าว “ลี้ซานึ้งไปที่ใดแล้ว? จะถูกผู้คนจดจำได้หรือไม่” “ท่านถามมากเกินไปแล้ว มิว่าอย่างไรลี้ซานึ้งมิทราบทิศทางเร่งรุดของพวกเรา...

◊ มิคสัญญีแดนเดือด ◊ ........... นาญัฟ ประเทศอิรัก               เวลาบ่ายสองโมง กัมปนาทการยิงยังคงดังสนั่นหวั่นไหวขณะที่วิถีกระสุนแดงโร่พุ่งเข้ามายังอาคารที่ทำการสำนักงานบริหารกิจการอิรักราวกับห่าฝน ยังผลให้ผนังอาคารแตกกระจายเศษปูนปลิวว่อน แม้ฝ่ายที่ตั้งรับจะมีกำลังน้อยกว่า แต่ทุกคนก็มิได้เสียขวัญ และยังคงปักหลักยิงต่อสู้อย่างเหนียวแน่นด้วยอาวุธทุกชนิดที่มีอยู่ “ผู้พัน...!” เบนจามิน พีท ตะโกนแข่งกับเสียงปืน “มีสไนเปอร์ข้าศึกยิงมาจากโรงแรมร้างด้านตรงข้าม ช่วยจัดการให้ที ไม่งั้นเราลำบากแน่” “โอเค คุณจะได้ตัวช่วยนั้นเดี๋ยวนี้!” คมจักรร้องบอกราวกับอยู่ในเกมโชว์ทางทีวี จากนั้นจึงหันไปทางธงอินทร์ “มากับฉัน... สไนเปอร์ต้องมีคนชี้เป้า ไม่งั้นไม่ครบสูตร” “ได้เลยเพื่อน” ธงอินทร์ตอบก่อนที่วิ่งก้มตัวคู่ไปกับคมจักรโดยไม่ชักช้าเมื่อไปถึงตำแหน่งที่ต้องการ คมจักรก็พาดปืนกับกำแพงคอนกรีต ขณะที่ธงอินทร์ใช้กล้องส่องทางไกลกวาดเป้าไปทางโรงแรมร้างที่ยังสร้างไม่เสร็จ และแล้วเขาก็เห็น “พลซุ่มยิง” ของกองทัพมะห์ดีย์คนหนึ่งปักหลักอยู่ที่ชั้นสามของอาคารกำลังเล็งยิงมายังฝ่ายตรงข้าม “คมจักร เป้าหมายบนโรงแรมชั้น 3 ตรงหน้าต่างช่องที่ 4...

Premium Item ........ พัตเตอร์เดินตรงไปข้างหน้า ดวงตามุ่งมั่น ตรงนั้นข้าวหอมกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดิมที่เธอเคยนั่งประจำข้างหอประชุม หัวร่อต่อกระซิกอยู่กับไอ้เลวตัวนั้น ไอ้ภูผา ท่ามกลางเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กจอแจ เสียงหัวเราะ เสียงหยอกล้อของบรรดานักเรียนคนอื่นๆ ในช่วงเวลาพักกลางวัน นักเรียนหญิง ม.4 กลุ่มหนึ่งกำลังซ้อมตีลูกแบดมินตันอัดผนังข้างหอประชุม ส่วนด้านใน เป็นรุ่นพี่ ม.6 แบ่งเป็น 2 ทีมซ้อมบาสเก็ตบอลกันอยู่อย่างแข็งขัน เขาเดินไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะม้าหินอ่อน เด็กสาวผิวขาวผมหางม้าหน้าตาน่ารักเหมือนดาราวัยรุ่นที่เพิ่งขอเลิกคบเขาไปเมื่อวาน หันมามองหน้าเขา ในดวงตาเธอมีเครื่องหมายคำถามและแววตื่นตระหนกเล็กๆ พัตเตอร์คาดหวังให้เธอเอ่ยปากพูดอะไรกับเขาบ้างแต่เธอก็ไม่พูด ซ้ำยังทำเป็นเมินหันไปมองหน้าพูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกับไอ้ภูผาต่อ ทิ้งให้พัตเตอร์ ยืนเคว้งคว้างอยู่ตรงนั้น...