๔๙ ♦ คลี่คลายความโง่ทึบ ♦ ............... ซิเล้งผนึกพลังเร่งเร้าเลือดลม อาการเหน็บหนาวพลันสลายไป แล้วจึงกล่าวว่า “ไม่สบายนัก” อุ้ยเอี้ยงถอนหายใจกล่าวว่า “กระบี่ของท่านเมื่อครู่นี้ มีความพิสดารถึงจุดสุดยอดอย่างแท้จริงตามการคาดคะเนของเรา เกรงว่ามีพียงกระบวนท่านี้จึงสามารถฝ่าด่านเข้าไป แต่ท่านยังพ่ายแพ้ พวกเราจะกระทำอย่างไร?” ซิเล้งส่งเสียงกล่าวว่า “ข้าพเจ้ายังมีหนทางอื่น สามารถทดสอบอีก” ตนสูดลมหายใจลึกๆ สะบัดแขนสลัดหลุดจากการถูกเกาะกุม กระชับกระบี่ยามพุ่งร่างไปเบื้องหน้าเป็นคำรบสอง คราครั้งนี้พอกระโดดปราดมาถึงหน้าท่อนไม้ไผ่ ก็สะบัดกระบี่จู่โจมเข้าใส่ แลเห็นกระบี่ยาวในมือแผ่กระจายเป็นประกายนับร้อยพันสายทิ้งให้ผู้คนตาละลานพร่างพราย และต้นไผ่ของจับฮึงไต้ซือ ก็สำแดงปฏิกิริยาตอบโต้ บัดเดี๋ยวพุ่งสู่เบื้องบน บัดเดี๋ยวลดต่ำลงไปด้านล่าง คอยทิ่มแทงพุ่งใส่ทั้งสอง ในชั่วพริบตาเดียวได้หักล้างกันสิบเจ็ดสิบแปดกระบวนท่า แต่ไม่ว่าซิเล้งจะบังคับกระบี่ตะลุยโหมรุกอย่างไร ก็ยังไม่อาจสลายกระบวนท่าสุริยันสาดส่องหล้าของจับฮึงไต้ซือเลย! ในที่สุด ซิเล้งก็สำนึกทราบสถานการณ์ ล่าถอยจากมา ยืนหยัดอยู่ข้างกายของอุ้ยเอี้ยงส่งเสียงหอบหายใจ...

๔๘ ♦ ฝ่าด่านไร้ไมตรีอีก ♦ ...............   อุ้ยเซี่ยวย้งที่อยู่บนกำแพง ถึงกับส่งเสียงโห่ร้อง ที่แท้ซิเล้งได้สำแดงกระบวนท่าสุริยันสาดส่องหล้าในวิชากระบี่เทพเจ้าไร้เทียมทาน ซึ่งใช้อย่างประจวบเหมาะ แม้กระทั่งอุ้ยเซี่ยวย้งก็ต้องส่งสำเนียงชมเชย สภาวะกระบี่พอทุ่มเทออก ก็สลายพลังดาบไปโดยสิ้นเชิง เนี่ยคกเตี่ยคล้ายดั่งรู้สึกตาลายพร่างพราย มิทราบว่าจะต้านทานท่ากระบี่ที่ธรรมดาสามัญนี้ได้อย่างไร ถึงกับซวนเซถอยกายไปหลายก้าว แต่ทว่าเรือนร่างของซิเล้งก็ถลัน ตามติดดุจดั่งเงาตามตัว กระบี่ยาวมาตรแม้นเพียงแต่เสือกไสออกไปอย่างตรงๆ แต่ก็มีอานุภาพที่ไพศาลไร้สิ้นสุด! เนี่ยคกเตี่ยถอยกายไปเบื้องหลังตามสัญชาตญาณ ทันใดนั้นได้ล่าถอยมาถึงใต้กำแพง ไม่มีทางหลีกหลบอีก ในความรู้สึกของมัน ได้ถูกกระบี่ของศัตรูคุกคามจุดชีวิต คล้ายดั่งไม่มีกำลังสลัดพ้น และมิมีหนทางปัดป้องต้านรับ ในยามอับจนปัญญา จึงพริ้มตาลง ดาบยาวสะบัดฟาดฟันเข้าใส่คู่ต่อสู้ ซิเล้งแค่นหัวร่ออย่างเย็นชา ฝ่ามือซ้ายยื่นออกอย่างฉับไว ใช้นิ้วชี้นิ้วกลางคีบจับคมดาบ...

๔๗ ♦ เทพธิดาผู้ลึกล้ำ ♦ ............... ซิเล้งงงงันไปเล็กน้อย แล้วจึงถอนหายใจยาวๆ ก้มศีรษะลงกล่าวว่า "ข้าพเจ้า ไม่ต้องการพาดพิงถึงเรื่องนี้ โกวเนี้ยโปรดให้อภัยด้วย" อุ้ยเซี่ยวย้งมีประกายตาที่เวทนาสงสาร กล่าวคำขอขมาโทษอย่างแผ่วเบา ทั้งสองนั่งอย่างเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง อุ้ยเซี่ยวย้งได้ทอดถอนหายใจกล่าวว่า "เรื่องราวอันน่าวิปโยคในใต้หล้า เพียงแต่เรื่องของซีเฮีย ก็ชวนเศร้าสลดจนวาจาลึกซึ้งแม้รูปสลักก็หลั่งน้ำตา กระดูกเหล็กไหลก็มอดมลาย" ซิเล้งรู้สึกว่า วาจาสองประโยคในตอนท้ายแสดงชะตากรรมอันอาภัพของตนได้อย่างเหมาะสม จึงพึมพำขึ้นว่า "วาจาลึกซึ้งแม้รูปสลักก็หลั่งน้ำตากระดูกเหล็กไหลก็มอดมลาย..." กาลเวลาผ่านพ้นไปอีกครู่ใหญ่ อุ้ยเซี่ยวย้งพลันกล่าวว่า "ซิเฮีย ท่านกำลังร่ำไห้?" ซิเล้งมิอาจปฏิเสธ ได้แต่ผงกศีรษะเบาๆ อุ้ยเซี่ยวย้ง กล่าวว่า "ข้าพเจ้าชั่วชีวิตมิเคยแลเห็นบุรุษเพศหลั่งน้ำตา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชายชาติชาตรีเฉกเช่นท่าน ขอให้ท่านเงยหน้าขึ้นเถอะ" ซิเล้งรู้สึกว่า อิสตรีนางนี้ประหลาดพิสดารยิ่งนัก แต่ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นบนใบหน้าที่คมคายมีคราบน้ำตาแปดเปื้อน ขอบตาก็ยังแดงก่ำ อุ้ยเซี่ยวย้งพอแลเห็น...