๒๗ ♦ ร่ำไห้โดยพร้อมเพรียง ♦ ............... ซิเล้งผงกศีรษะกล่าวว่า “ฉี้โกวเนี้ยหากเร่งรุดมามิพบพวกเราเกรงว่า...” ตนขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เสาะหาทารกจากละแวกใกล้เคียงมาหลายคน มอบเศษเงินและกำชับให้วิ่งเล่นอยู่ที่นี้ หากพบดรุณีสาวนำพาหนึ่งทารกชายหนึ่งทารกหญิงมา ก็บ่งบอกให้ไปเสาะหาพวกตนทางด้านข้าง พอสั่งการเรียบร้อย ซิเล้งกับปึงเซียะรวมทั้งนางแมลงป่อง พากันมาถึงภายในดงไม้อันมิดชิด ปึงเซียะพลันกล่าวว่า “ข้าพเจ้านับว่าพบเห็นไม้ตายของซิเฮียแล้ว แต่ท่านกลับมิเคยรับทราบวิชากระบี่ของสำนักเรามาก่อน นั่นออกจะไม่ยุติธรรม ข้าพเจ้ามีความเห็นว่า ให้โกวเนี้ยท่านนี้ประลองฝีมือแทนซิเฮียสักหลายกระบวนท่า จากนั้นเราสองค่อยประมือกัน เพียงมิทราบโกวเนี้ยท่านนี้ยินยอมหรือไม่?” นางแมลงป่อง แย้มยิ้มให้กับซิเล้งอย่างหยาดเยิ้ม แล้วล้วงหยิบตะขอเงินคู่มือออกมากล่าวว่า “เรื่องราวของผู้อื่นเรามิคิดยุ่งเกี่ยว แต่เมื่อเป็นเรื่องของซิเฮีย ย่อมต้องยินดี เพียงแต่ตะขอเราคู่นี้อาบยาพิษ ยังขอให้ระมัดระวังด้วย” ปึงเซียะ กล่าวขอบคุณในคำตักเตือน แล้วจึงร้องเชิญ ดึงกระบี่ยาวออกมา...

◊ ทลายแก๊งข้ามชาติ ◊ ........... กาแฟในถ้วยที่ธงอินทร์ถืออยู่ยังมีควันกรุ่นขณะที่นาวาโทหนุ่มได้รับโทรศัพท์จากนาวาเอกนายแพทย์มโนเป็นสายแรกของเช้าวันต่อมา “อรุณสวัสดิ์ครับผู้พัน” “หวังว่าคงโทรมาหาผมพร้อมด้วยข่าวดีนะครับ” “แน่นอน... ประมาณว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลใหญ่เลยทีเดียว” น้ำเสียงนั้นไม่ต่างอะไรกับนักกรีฑาที่เพิ่งวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่ง “พนันเลยว่าผู้กองต้องไม่เชื่อเรื่องที่จะได้ยินจากผมแน่ๆ นี่มันเหมือนกับแจ็กพ็อตแตกตอนเราโยกสล็อตแมชชีนไม่มีผิด” “หมออย่ามัวแต่ไหว้ครู... ชกได้แล้ว” “ดวงตาเจ้าของรูปที่ผู้กองให้ผมมาเมื่อวานเข้ากันได้ดีกับดวงตาลึกลับที่เราได้รับก่อนหน้า” “หมายความว่าไงครับ” ธงอินทร์หูผึ่ง “ผมลองสแกนภาพดวงตาลึกลับแล้วนำขึ้นจอเปรียบเทียบกับภาพสแกนดวงตาของผู้หญิงในรูป...” นายแพทย์นิติเวชมือหนึ่งของกองทัพเรือเริ่มต้นอธิบาย “ผลที่ได้ก็คือเห็นได้ชัดว่ามันเป็นดวงตาคู่เดียวกัน โดยเฉพาะตอนที่เราทำภาพเชิงซ้อน” “หมอแน่ใจได้ยังว่าเป็นเธอ” “เพราะม่านตาของมนุษย์แต่ละคนจะมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว แม่นยำกว่าการตรวจดีเอ็นเอด้วยซ้ำ” นายแพทย์มโนพูดตามหลักวิชา “ถึงแม้ภาพที่เราได้มาเมื่อขยายแล้วจะเป็นเม็ดหยาบๆ มุมของภาพก็ไม่ดี แต่ในทางทฤษฎีแล้วมันเป็นดวงตาคู่เดียวกัน” “ตกลงว่าดวงตาของคนในรูปกับดวงตาที่เราได้มาเป็นอวัยวะชิ้นเดียวกันใช่ไหมครับ” ธงอินทร์ถามย้ำอีกครั้ง “ในฐานะแพทย์นิติเวช ผมยืนยันว่าตรงกัน 100 เปอร์เซ็นต์ ครับ” น้ำเสียงที่ตอบหนักแน่น “น่าสงสารที่คนสวยๆ อย่างผู้หญิงคนนี้ต้องมาถูกควักดวงตาทั้งที่ไม่เต็มใจ” “ขอบคุณมากครับ” ธงอินทร์พูดจากใจจริง “ผมไม่มีความรู้ในด้านกายวิภาค แต่ก็เชื่อในการวิเคราะห์ของหมอ 100 เปอร์เซ็นต์เหมือนกันครับ” “วันนี้ผู้พันไปสืบคดีที่ไหนหรือเปล่า ถ้าว่าง ผมอยากให้เข้ามาดูภาพเชิงซ้อนด้วยตัวเองในโอกาสแรก” “ถึงหมอไม่บอกผมก็ต้องไปดูอยู่แล้วครับ” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ธงอินทร์พูดกับนาวาเอกนายแพทย์ทางโทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะขับรถออกจากที่พักอย่างกระตือรือร้น แม้จะยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าของดวงตานิรนามว่าหล่อนเป็นใคร แต่ธงอินทร์ก็อดไม่ได้ที่จะส่งใจไปถึงอีกฝ่ายที่อยู่กันคนละโลก “ไม่ต้องกังวลนะครับ” ธงอินทร์พึมพำกับตนเอง “ผมกำลังช่วยเต็มที่เพื่อจับคนที่ฆ่าคุณมาลงโทษให้ได้” ราวกับว่าวิญญาณมีจริงและหญิงสาวเคราะห์ร้ายรับรู้ในความตั้งใจของยอดพยัคฆ์ธงอินทร์ เพราะไม่กี่อึดใจต่อมาสมาร์ทโฟนของธงอินทร์ก็มีเสียงเรียกเข้าอีกครั้ง “ผู้พันอยู่ไหนครับ” คนที่ถามมาคือเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญด้านไอที “ผมกำลังจะเข้าที่ทำงาน มีอะไรครับ” “งั้นรีบมาเจอกันที่ห้องคอมฯ...

ผีไร้หน้า (ตอนแรก) ........ ฤดีเข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ความรู้สึกแปลกแยก แตกต่างจากคนที่นี่ ทำให้เธอรู้สึกว่าตนเป็นคนนอกเสมอ อยู่อีกฝั่งของกำแพงที่มองไม่เห็น แต่รับรู้ได้ รู้สึกได้ ฤดีมาอยู่กับป้าเมื่ออายุได้ห้าขวบ หลังจากแม่ตายและพ่อมีภรรยาใหม่ อันที่จริงป้าอยากจะรับลดาน้องสาวของเธอมาอยู่ด้วย แต่เนื่องจากป้าเองเป็นสาวโสด ทำงานขายข้าวแกงหน้าบ้านไม่ค่อยมีเวลาดูแลเด็กเล็ก เลยรับฤดีที่พอจะดูแลตัวเองได้บ้างแล้วมาแค่คนเดียว เด็กหญิงรู้ตัวดีตั้งแต่วันนั้น ว่าตนมาอยู่กับป้านี้ เป็นการเพิ่มภาระดูแลให้กับป้า จึงไม่สร้างปัญหาเพิ่ม แต่พยายามช่วยเหลืองานป้าเท่าที่ตนจะทำได้ เป็นเด็กเรียบร้อย ตั้งใจเรียนเมื่ออยู่ที่โรงเรียน และขยันขันแข็งช่วยงานที่ร้านไม่เคยปริปากบ่น ป้าของเธอเป็นคนไม่ค่อยพูดและไม่แสดงออกทางอารมณ์มากนัก ไม่เคยบอกรัก กอด หอมแก้ม ไม่เคยซักถามเรื่องที่โรงเรียน...